Januari/februari
14 januari 2017 - Tokyo, Japan
Een week na het vertrek van mijn ouders ging ik met twee vriendinnen, Echo en Eva naar Hakone. We hadden in november al besloten dat we een weekendje weg wilden. Niet zomaar een weekendje weg, maar een relax weekendje weg. En dus wilden we naar de plek waar de nummer 1 onsens zijn: Hakone. We boekten een van de ryokans die bekend stond om zijn onsen en in de Japanse slaapkamer een kotatsu heeft (dit is iets echt Japans en heerlijk in de winter. Het is een laag tafeltje met een deken. Je krijgt verschillende soorten en wij hadden er een waarbij niet de deken verwarmd wordt, maar de hitte komt vanonder. Heerlijk voor koude voeten). Rond het late middag arriveerde we in Hakone (na een verkeerde trein te hebben genomen. We hadden tickets voor een lokale trein maar stapten per ongeluk in de sneltrein. Het maakte de reis wel korter). In onze ryokan die bovenop een berg lag, kregen we voor avondeten een heerlijke nabe (hotpot: een soort soep waarbij je vlees en groenten aan toevoegd). Daarna, in onze yukata's, gingen we de onsen in. Er was zowel een binnen als een buitenbad, maar het buitenbad was interessanter. Er lag sneeuw op het gras, maar het water was zo lekker warm. De ryokan heeft niet plaats voor veel bezoekers waardoor Echo en ik de enige waren in het bad. Een privé onsen... Hoewel we de onsen zagen als de ultieme ontspanning, was in het bad komen niet zo ontspannen. Omdat er een houten deur naar het buitenbad was in de kamer waar je je niet wassen,ging het wassen gepaard met klappertanden. Dat komt bij dat we niet snapten hoe de douche werkten, waardoor we eerst kokend water over ons heen kregen, toen ijskoud, toen maar een klein straaltje, toen een waterval.
De volgende ochtend konden we het niet laten nog een keer in de onsen te gaan (aangezien we nu wel wisten hoe de douche werkt) voordat we ons traditionele Japanse ontbijt op peuzelden en op ontdekkingstocht gingen. In Hakone is namelijk genoeg te zien. We startten onze tour bij Gom--nog iets (weet de naam niet meer haha) Outlet die een prachtig uitzicht op Mountain Fuji bood. Daarna aten we een late lunch en pakten we een cruise over het meer naar Hakonemachi in een piratenschip (ja, je leest het goed... Een piratenschip). Vanuit Hakonemachi liepen we naar Motohakone door een bos langs het meer. Daar werd ons nogmaals een view van Mountain Fuji gegund, nu met zonsondergang. Uiteindelijk stapten we bij Motohakone op de bus, daarna trein, nog een trein, en nog een trein totdat we eindelijk weer terug bij onze dormitory arriveerden.
De volgende dag begon mijn tentamens... (tot zover het relaxen dus).
Voor Japans had ik elke dag een examen, vijf in totaal. Geen van hen duurde echter langer dan 90 minuten. Voor mijn andere vakken had ik drie verslagen, twee presentaties en een project. Het is vooral veel. Het niveau is namelijk niet masterniveau. Die week zat ik dus achter de boeken. Maar die week was het ook mijn verjaardag! Met een groep vrienden had ik beloofd dat we het op de 23e januari zouden vieren, dan waren de meeste testen en verslagen immers voorbij. Ik had dan ook lage verwachtingen van 18e zelf. Mijn verwachtingen werden echter overtroffen.
Behalve de mega grote verjaardagskaart van mijn moeder, waren de felicitaties en de kleine treats die ik van mijn Internationale vrienden kreeg, werkelijk hartverwarmend. De kleine vriendelijkheden die ik van mijn omgeving kreeg, maakte mij dankbaar voor de vele mensen die ik heb mogen ontmoeten. Ik kreeg omhelzingen, lieve woorden, er werd gezongen, koekjes en snoepjes werden uitgedeeld en ik kreeg zelfs een stuk taart!
De 23e gingen we met z'n allen uiteten, kletsten we tot laat in de avond, kreeg ik een hele taart met mijn naam erop en werd er weer voor mij gezongen.
Op de 24e was ik klaar met alle tentamens, verslagen en projecten. De dagen daarop tot aan de 28e maakte ik optimaal gebruik van mijn vrije tijd. Het werd voornamelijk opgevuld met uiteten en afscheid nemen van vrienden. Zo at ik Monjayaki, dit is een Tokyo specialiteit en lijkt erg op Okonomiyaki (om eerlijk te zijn weet ik alleen dat monjayaki van andere ingrediënten gemaakt moet zijn als okonomiyaki. Maar ze lijken erg op elkaar en er is zoveel soorten monjayaki...). Monjayaki is overigens erg leuk om te eten, want je moet het zelf maken en om het te kunnen maken, moet je een bepaald stappenplan en techniek uitvoeren (wordt gelukkig duidelijk uitgelegd in het restaurant en mijn Japanse vriend, Masaki, nam het op zich om chef te spelen). Ik heb die week behalve monjayaki ook zentai (of zoiets) (red bean soup. Is zoet!) uitgeprobeerd en nog een keer nabe, wat ik samen met Echo in elkaar flansde (hotpot).
Het is raar om afscheid te nemen van mensen die je in zes maanden tijd toch aardig goed bent gaan kennen. Het voelt ten eerste zo onwerkelijk omdat mijn koffers nog lang niet zijn ingepakt. Toch moet ik wel al gaan nadenken over als ik weer terug ben: waar ga ik wonen? Heb ik alle papieren voor mijn scholarship? Wanneer ga ik naar de Japanse gemeente om mij uit te schrijven, de pasjes terug te geven en hé, welke spullen neem ik nou mee en welke blijven hier achter?
Voor de zorgen werkelijk vlam konden vatten, arriveerden Ineke, Michelle en Marieke helemaal uit Nederland. En dus waren mijn gedachten van de 28e tot en met 1 februari afgeleid. Ik mocht weer gids spelen. We gingen onder andere naar Asakusa, waar we een gratis workshop konden volgen. We kregen een yukata aan en leerden een Japanse dans met een waaier. Ook kregen we een gratis opvoering van een Japanse dans. We aten sushi, gingen naar een cat café en maakten purikura foto's. En niet te vergeten: een nachtje bij kawaguchigo: een van de vijf meren vanwaar je een prachtig uitzicht op Mountain Fuji hebt! Ik was al eens bij Kawaguchigo geweest met een kamp. Ik ging echter voor het gezelschap in plaats van het uitzicht. We genoten van de onsen, kletsten urenlang, aten, dronken en stonden vroeg in de ochtend op om de berg (eerst achter de wolken verstopt) te bewonderen met zonsopgang.
Vanuit daar vertrokken Ineke, Michelle en Marieke naar Osaka waar ze hun reis zullen vervolgen. Ik keerde terug naar Shiki, waar mijn kamer opeens wat eenzamer voelde als een paar dagen daarvoor. Gelukkig kookte ik de volgende dag Indonesische eten met mijn vriendin, Syafitri en ging ik de dag daarop naar een geweldig zoete dessert buffet. Een aardbei buffet! Want Japan zit momenteel in de seizoen van de aarbeien...
De volgende ochtend konden we het niet laten nog een keer in de onsen te gaan (aangezien we nu wel wisten hoe de douche werkt) voordat we ons traditionele Japanse ontbijt op peuzelden en op ontdekkingstocht gingen. In Hakone is namelijk genoeg te zien. We startten onze tour bij Gom--nog iets (weet de naam niet meer haha) Outlet die een prachtig uitzicht op Mountain Fuji bood. Daarna aten we een late lunch en pakten we een cruise over het meer naar Hakonemachi in een piratenschip (ja, je leest het goed... Een piratenschip). Vanuit Hakonemachi liepen we naar Motohakone door een bos langs het meer. Daar werd ons nogmaals een view van Mountain Fuji gegund, nu met zonsondergang. Uiteindelijk stapten we bij Motohakone op de bus, daarna trein, nog een trein, en nog een trein totdat we eindelijk weer terug bij onze dormitory arriveerden.
De volgende dag begon mijn tentamens... (tot zover het relaxen dus).
Voor Japans had ik elke dag een examen, vijf in totaal. Geen van hen duurde echter langer dan 90 minuten. Voor mijn andere vakken had ik drie verslagen, twee presentaties en een project. Het is vooral veel. Het niveau is namelijk niet masterniveau. Die week zat ik dus achter de boeken. Maar die week was het ook mijn verjaardag! Met een groep vrienden had ik beloofd dat we het op de 23e januari zouden vieren, dan waren de meeste testen en verslagen immers voorbij. Ik had dan ook lage verwachtingen van 18e zelf. Mijn verwachtingen werden echter overtroffen.
Behalve de mega grote verjaardagskaart van mijn moeder, waren de felicitaties en de kleine treats die ik van mijn Internationale vrienden kreeg, werkelijk hartverwarmend. De kleine vriendelijkheden die ik van mijn omgeving kreeg, maakte mij dankbaar voor de vele mensen die ik heb mogen ontmoeten. Ik kreeg omhelzingen, lieve woorden, er werd gezongen, koekjes en snoepjes werden uitgedeeld en ik kreeg zelfs een stuk taart!
De 23e gingen we met z'n allen uiteten, kletsten we tot laat in de avond, kreeg ik een hele taart met mijn naam erop en werd er weer voor mij gezongen.
Op de 24e was ik klaar met alle tentamens, verslagen en projecten. De dagen daarop tot aan de 28e maakte ik optimaal gebruik van mijn vrije tijd. Het werd voornamelijk opgevuld met uiteten en afscheid nemen van vrienden. Zo at ik Monjayaki, dit is een Tokyo specialiteit en lijkt erg op Okonomiyaki (om eerlijk te zijn weet ik alleen dat monjayaki van andere ingrediënten gemaakt moet zijn als okonomiyaki. Maar ze lijken erg op elkaar en er is zoveel soorten monjayaki...). Monjayaki is overigens erg leuk om te eten, want je moet het zelf maken en om het te kunnen maken, moet je een bepaald stappenplan en techniek uitvoeren (wordt gelukkig duidelijk uitgelegd in het restaurant en mijn Japanse vriend, Masaki, nam het op zich om chef te spelen). Ik heb die week behalve monjayaki ook zentai (of zoiets) (red bean soup. Is zoet!) uitgeprobeerd en nog een keer nabe, wat ik samen met Echo in elkaar flansde (hotpot).
Het is raar om afscheid te nemen van mensen die je in zes maanden tijd toch aardig goed bent gaan kennen. Het voelt ten eerste zo onwerkelijk omdat mijn koffers nog lang niet zijn ingepakt. Toch moet ik wel al gaan nadenken over als ik weer terug ben: waar ga ik wonen? Heb ik alle papieren voor mijn scholarship? Wanneer ga ik naar de Japanse gemeente om mij uit te schrijven, de pasjes terug te geven en hé, welke spullen neem ik nou mee en welke blijven hier achter?
Voor de zorgen werkelijk vlam konden vatten, arriveerden Ineke, Michelle en Marieke helemaal uit Nederland. En dus waren mijn gedachten van de 28e tot en met 1 februari afgeleid. Ik mocht weer gids spelen. We gingen onder andere naar Asakusa, waar we een gratis workshop konden volgen. We kregen een yukata aan en leerden een Japanse dans met een waaier. Ook kregen we een gratis opvoering van een Japanse dans. We aten sushi, gingen naar een cat café en maakten purikura foto's. En niet te vergeten: een nachtje bij kawaguchigo: een van de vijf meren vanwaar je een prachtig uitzicht op Mountain Fuji hebt! Ik was al eens bij Kawaguchigo geweest met een kamp. Ik ging echter voor het gezelschap in plaats van het uitzicht. We genoten van de onsen, kletsten urenlang, aten, dronken en stonden vroeg in de ochtend op om de berg (eerst achter de wolken verstopt) te bewonderen met zonsopgang.
Vanuit daar vertrokken Ineke, Michelle en Marieke naar Osaka waar ze hun reis zullen vervolgen. Ik keerde terug naar Shiki, waar mijn kamer opeens wat eenzamer voelde als een paar dagen daarvoor. Gelukkig kookte ik de volgende dag Indonesische eten met mijn vriendin, Syafitri en ging ik de dag daarop naar een geweldig zoete dessert buffet. Een aardbei buffet! Want Japan zit momenteel in de seizoen van de aarbeien...
