Het begin

Het is woensdag 17 augustus 2016. Vandaag openen voor mij de deuren tot een nieuwe werkelijkheid. Een werkelijkheid die ik door de verstreken jaren meer als droom ben gaan zien dan een mogelijkheid. Maar nu gaat het toch echt gebeuren. Ik ga naar Japan. Voor bijna zeven maanden.

Om vier uur ’s ochtends gaat de wekker. De slaap wilde een paar uur eerder maar moeilijk komen, dus toen het gemekker door mijn kamer schalde, lag ik in een diepe slaap. Een gedesoriënteerd moment volgt, waarin ik erg de neiging heb het ding uit te zetten, het licht uit te laten en te blijven liggen. Helaas; de wekker in de kamer van mijn ouders werkt als een tweede waarschuwing en nadat ik ook hun kamerdeur hoor open gaan, besluit ik op te staan.

Beneden wordt thee geserveerd. Mijn maag is echter nog niet gereed voor inhoud. Hij slaapt nog. Een korte berekening later realiseer ik me dat mijn maag snel zal moeten wennen, want over 24 uur zal mijn maag rond dit tijdstip moeten vreten.

Na de kop thee wordt de ochtendroutine verder afgewerkt zonder problemen: tanden poetsen, kleren aan trekken... De laatste spulletjes wordt nog even snel ingepakt en dan kijk ik op mijn horloge.

Ships! Het is al bijna vijf uur! We hadden al moeten vertrekken! We komen te laat! Ik ga mijn vlucht niet halen! Ik ga niet naar Japan!

Het paniekmomentje vertrekt net zo snel en onverwachts als dat het is gekomen. Het laat een kriebel in mijn maag achter. Dat en het feit dat ik gisteren gewoon niet in slaap kon vallen, doet me realiseren dat ik misschien toch gespannen ben voor vandaag. De dagen voor vertrek waren zo snel voorbij gegaan dat als iemand me de vraag stelde: “En? Ben je al zenuwachtig?”, ik antwoordde met: “Niet echt… Ik besef het nog niet zo goed”. Mijn maag besefte het inmiddels wel. Gisteravond al en vanochtend.

Mijn moeder, vader en ik stappen in de auto. Onderweg wordt een vriendin nog opgehaald, zodat we om stipt 5.10uur naar het Dusseldorf vliegveld vertrekken. Er wordt gepraat over koetjes en kalfjes. In het donker en nog half in slaap lijkt de rit eerder een droom dan een feit en voordat ik het weet, zijn mijn koffers al weggestuurd naar het verre Azië en moet alleen nog ik volgen.

We bestellen nog even wat te drinken en nemen plaats op een bank. Koetjes en kalfjes deel 2 volgt. Stiekem vraag ik me af of er geen interessantere onderwerpen op tafel gelegd moeten worden. Niet zozeer wereld veranderende onderwerpen zoals het verschil tussen rijk en arm, het terrorisme, oorlog of het leven en dood. Maar gewoon: over hoeveel we elkaar lief hebben, dat we elkaar gaan missen en dat we veel zullen Skypen. Die onderwerpen komen niet aanbod. Ze zijn al aanbod gekomen in een vroeger stadium van vertrek en zijn overbodig verklaard.

De zenuwen hebben zich inmiddels vanuit mijn maag verspreid naar de rest van mijn lichaamsdelen. Ik krijg de neiging om elke minuut op mijn horloge te kijken om er zeker van te zijn dat ik op tijd door de beveiliging zal zijn om mijn vlucht te halen.

Verdorie, die kriebels gaan maar niet weg. Goed, dan maar naar het toilet lopen.

Naar het toilet lopen helpt echter niet. Naar de gate lopen helpt echter niet. Dat ik op dat moment afscheid moet nemen van drie hele belangrijke personen in mijn leven, helpt ook niet bepaald. Ik probeer me te focussen op het afscheid. Iedereen krijgt een knuffel. Toch nog een paar woorden over hoe ik ze lief heb en dat we gaan Skypen. Paar vochtige ogen worden droog geveegd. Ja, toch iedereen nóg een keer een knuffel geven en dan vertrek ik naar de beveiliging. Mijn hart klopt inmiddels in mijn keel, mijn maag is een vlindernest geworden (niet in de positieve zin) en ik krijg het ontzettend warm. Maar ik arriveer netjes op tijd op bestemming.

Het instappen verloopt soepel. Als ik plaats neem op mijn uitgekozen stoel bij het raam, besef ik pas dat de rit nu echt gaat beginnen. Ik denk terug aan het afscheid en vraag me af of ik niet meer had moeten zeggen. Misschien had ik een foto moeten maken. Het ging allemaal zo snel…

Het vliegtuig is maar voor de helft vol. Ik heb zelfs een hele rij voor mezelf. De lege stoelen benadrukken het feit dat ik nu echt alleen ben. Geen ouder om mijn handje vast te houden. Geen vrienden om mee te kletsen.

Vreemd genoeg is dat niet zo eng als het misschien zou klinken. Het betekent namelijk dat mijn reis kan beginnen. De reis die ik zelf heb uitgekozen en in de afgelopen jaren heb gevoed tot een van mijn grootste dromen—op het schrijven en publiceren van een boek na, dan. Een reis vol groeimomentjes, lachmomentjes, huilmomentjes: mijn Japavontuur.