Een eerste indruk

Om 7.30uur op 18 augustus 2016 landt mijn vliegtuig op het Haneda Airport in Japan. Wat doe ik als eerst zodra ik op Japans grondgebied arriveer? Giechelen als een gek, omdat ik een deel van de gesprekken tussen Japanners kan verstaan. Een deel maar, maar toch een deel.

Nou ja, dat is niet helemaal het eerste wat ik deed. Het eerste wat ik deed was bijkomen van de rit. Mijn hoofd was er inmiddels klaar mee dat hij niet de noodzakelijke acht uur slaap heeft gehad de afgelopen twee dagen en dat moest hij even duidelijk maken. Hij werd nog chagrijniger toen hij merkte dat hij elf uur lang alleen maar naar een piepklein scherm mocht staren in een afgebakende ruimte met heel veel airco. De binnenkant van mijn neus, mijn lippen en mijn ogen zijn tijdens de vlucht in een woestijn veranderd. Mijn buik had het ook wel gehad met het op en neer bewegen van de cabine en het vreemde voedsel. Niet dat het voedsel onbekend was, maar tijdens de lunch werd in plaats van een broodje een avondmaal geserveerd en op het tijdstip dat mijn maag gewend was een avondmaal te ontvangen, verscheen een ontbijt. Mijn maag is erg gesteld op zijn routine en was niet tevreden dat dit zo onverwachts omver werd geschopt. Dus wat deed ik nadat ik mijn voeten voor het allereerst op Japans grondgebied neerzette (my dream come true)? Zo snel mogelijk de eerste wc opsporen.

Leuk die Japanse wc’s trouwens. Je kent het verhaal vast wel. Ik kende het verhaal wel, maar het is toch een ervaring als je zelf zo’n hokje in loopt en tegen een heel controlepaneel aan botst. Een Japanse wc is namelijk uitgerust met een heel stel knopjes. Een kont sproeier is bijvoorbeeld een van de prachtige opties die je kan kiezen. Er werd mij ook verteld dat je kon kiezen om een muziekje af te spelen voor als je een luidruchtige boodschap hebt. Ik dacht dat kiezen betekent dat je het aan en uit kon zetten. Zelf. Toen ik op de wc ging zitten, echter, besloot de wc uit zichzelf dat deze mevrouw toch echt wel een luidruchtige boodschap gaat uitvoeren en dat daar wel een rustgevend muziekje bij hoort… op maximaal volume. Ik schrok mij een hoedje en voelde me lichtjes beledigd dat de wc vond dat ik alleen maar luidruchtige boodschappen kon doen op zijn terrein. Het hokje werd daarom op maximale snelheid verlaten. Trouwens, voor de reizigers onder ons, ik heb even geëxperimenteerd en kwam tot de conclusie dat een karretje dus echt niet past in een wc-hokje. Zelfs niet in de extra large wc-hokjes van Japan. Waar je je geweldige bagage dan moet laten terwijl je even een minuutje voor jezelf wilt hebben, geen idee…

Nadat ik in Japan was geland, door de paspoortcontroles heen was en mijn enige echte “residence card” had ontvangen, toen ik mijn bagage had opgehaald (ja, alle twee stuks! En mensen mij maar bang maken dat Londen Heathrow en Japan graag bagage kwijt laten raken…) en de controle van bagage had overleefd, had ik vijf uur op het vliegveld om me te vermaken voordat mijn reisgezelschap, Cas, zou arriveren. Het eerste uur vulde ik met door de nodige slaap in te halen. Ik kan je vertellen dat slaaphoudingen behoorlijk interessant worden als je op drie stuks bagage elk een lichaamsdeel wil leggen. Vervolgens startte de winkeltjes jacht en daaruit volgt de volgende conclusies omtrent Japan: thee is duur, Kitkat hebben ze in alle smaken (echt álle), lunch komt in allerlei vormen en maten, de luchthaven hebben ze omgebouwd tot een half attractiepark en werkende Japanners glimlachen de hele tijd (het is verfrissend en eng tegelijkertijd).  

Mijn reismaatje arriveerde later dan gepland, maar om half drie konden we dan eindelijk de trein pakken richting Ikebukuro. Toch nog best een opgave, omdat je moet weten waar je precies moet overstappen om bij Ikebukuro te komen. Niet de aller leukste activiteit als je twee koffers bij je hebt en een zware laptoptas op je rug. In Japan is het daarnaast 30 graden en vochtig.

Toen we in Ikebukuro waren gearriveerd, begon het te regenen. De Japanse jongen die ik via een vriendin via facebook had ontmoet, zou ons bij Ikebukuro ontmoeten. Zijn nummer klopte echter niet en ik had geen internet, waardoor we hem niet konden bereiken. Gelukkig bood McDonalds (ja, in Japan is er wél een McDonalds!) gratis wifi een oplossing. Om vijf uur arriveerden we bij zijn huis. Oud is het woord waarmee ik het huis het beste kan beschrijven. Maar zo lekker traditioneel Japans met schuifdeuren, tatami vloeren en een cabine waarin je je wast en een badkuip waarin je ontspant.

Cas en ik werden door de Japanse jongen, Tetsuya, overal naartoe geleid. We gingen een goedkope snoepzaak naar binnen en koopten allerlei gekke lekkernijen. Daarna gingen we een 100 yen shop (€ 1 winkel) in en koopten daar ook nog wat interessante dingen, waaronder dango’s en Melonpan. De dango’s, kan ik je vertellen, zijn drie bolletjes gemaakt van rijstpasta die op een stokje worden geserveerd met een erg zoet sausje eroverheen. Het smaakte een beetje naar plastic en heel veel naar suiker. Ik ben er nog niet over uit of ik het wel lekker vind. De Melonpan wordt nog bewaard.

Om 19.00uur pakten we de trein om bij Hakata Ipudden Ramen uit te eten. We moesten in een rij staan om binnen te komen (wat ik niet vaak zie gebeuren in Nederland, maar wat blijkbaar heel normaal is in Japan). Ik heb nog nooit zo’n lekkere ramen gegeten! Heel anders dan de ramen die ik had geproefd in Hong Kong. Het was ontzettend lekker en tegelijkertijd een goede oefening voor je hand, want die moest opeens met stokjes werken en dat is toch net weer anders dan een mes en vork. En laat het nou net zo zijn dat die stomme slierten lekker glibberig zijn in de saus en elke keer van de stokjes afglijden! Vergeet dan ook niet dat je in Japan juist moet slurpen, want dat betekent dat je het lekker vindt. Maar als je die dikke ramen slierten opslurpt, spat de saus lekker alle kanten op met als gevolg dat je een natte neus, wangen en kin hebt… Japans eten is dus erg lekker, maar kan je gezicht behoorlijk smerig maken.

Daarna zijn we een boekenwinkel in gegaan. Het bleek echter niet alleen een boekenwinkel te zijn, maar een groot variatie aan winkeltjes, waaronder een Starbucks. Daar ontdekten we ook het bestaan van een telefoonrobot. Het nieuwste speeltje. Deze telefoon praat tegen je, danst met je en zingt met je. Ik dacht dat de nieuwe smartphones al ver afweken van hun originele doel, namelijk bellen. Maar de telefoonrobot liet me inzien dat onze smartphones nog redelijk trouw zijn aan hun doel.

Thuis probeerden we nog wat van de nieuwe snoepjes uit, voordat het licht werd uitgedaan en de nodige slaap werd ingehaald.