Miyajima; vreemde lekkernijen en het prachtigste uitzicht

Vandaag waren we niet in Hiroshima, maar op een eiland dichtbij Hiroshima. De naam van het eiland is Miyajima en hoewel het een klein eiland is, was er genoeg te doen. Eerst even een aantal weetjes over het eiland:

-          Het wordt als heilig grondgebied gezien. Vroeger mocht men bijvoorbeeld alleen op het hout lopen en niet de grond van het eiland aanraken. Vrouwen waren er ook niet welkom;

-          Vanwege het heilig idee lopen er (tamme) herten rond die als heilig worden gezien;

-          Miyajima staat bekend om zijn oesters en Momoji manju.

We startten onze tour met een ferry tocht over het water. Aan de andere kant van het water werden we gegroet door tamme hertjes, net als in Nara. In tegenstelling tot Nara was het echter op het eiland verboden de dieren te voeren, wat resulteerde in een opdringerig noodzaak van de dieren om jouw lekkernijen te stelen. Het gaat zelfs zo ver dat ze je tas open zullen bijten als ze iets lekkers ruiken.

Als allereerst bekeken wij natuurlijk de Torii gate van Itsukushima shrine. Dit is een hele grote Torii gate dat met vloed gedeeltelijk onder water staat en met eb te bereiken is via het zand. We zagen de gate twee keer: een keer toen het in het water stond en mensen met natte voeten de plek probeerden te bereiken en een keer met eb, toen het strand de gate omsingelde. We bezochten ook natuurlijk de Itsukushima shrine, wat een indrukwekkend houten stelsel is.

Vervolgens gingen we naar Daishoinin tempel, wat bestond uit meerdere gebouwen gelokaliseerd aan de voet van de Miyajima berg (Misen genaamd). Een van de gebouwen bood een prachtig uitzicht over de stad, het water en zelfs Hiroshima City. Zonder de drukte van de mensen om je heen, met de geluiden van de dieren op de achtergrond en een bries in je haren, kwam ik in een trance. Ik kon in dat gebouw wel uren verblijven, starend naar het prachtige landschap. Het bracht vrede. Ik snapte daardoor ook waarom Japanners graag in dat gebouw bidden.  

De volgende stop was de drukke winkelstraat Omotesando. Daar waren stalletjes en stalletjes met souvenirs, eetstalletjes met oesters en natuurlijk de bekende momoji manju. Er werd zelfs gedemonstreerd hoe de lekkernij werd gemaakt met behulp van een machine. Wij moesten natuurlijk de momiji manju even uitproberen. De red bean manju werd daarbij stilletjes genegeerd (we hadden genoeg red beans gehad voor nu), maar de chocolade en custard cream momiji manju was heerlijk. Momiji manju is namelijk een soort cakeje in de vorm van een blad met binnenin een pasta. De smaak van de pasta kun je kiezen. Chocola, custard cream, almond en red bean paste zijn een paar mogelijkheden.

Het was natuurlijk ontzettend grappig om mensen aangevallen te zien geraken door hongerige hertjes, zodra ze de straat uitstapten met lekkernijen in hun handen. Totdat wij zelf plaats namen op een bankje om onze manju te proeven. We werden bestormd en daarna achtervolgd door de dieren totdat de manju in onze mond was verdwenen. Dat verstoorde ietwat de ervaring van het op peuzelen van een heerlijk cakeje. Maar onze tassen bleven gelukkig heel (er werd wel gehapt naar de mijne) en de manju belandde gelukkig in onze mond en niet hun mond.

Eenmaal wat in de maag gingen we de berg Misen op met een kabelkarretje. De echte top van de berg bereikten we via een steile weg omhoog. Elke traptreden was het echter waard voor het prachtige uitzicht over het water en de bergen. Door de wolken schenen de zonnestralen op de stad Hiroshima die aan de overkant gelokaliseerd was. Een stad die geteisterd was met de verschrikkelijkste gebeurtenis: de atoombom. Het leek op die top echter het vredigst, alsof een hand van boven ernaar reikte en het streelde.

Op de uitkijktoren bleven we een tijdje zitten op de daarvoor bestemde rustplek (waar je met blote voeten op mocht liggen. Schoenen waren natuurlijk strikt verboden, want ja, Japan). Een wandeling omlaag volgde, regelrecht door de natuur (waar, bleek achteraf, ook giftige slangen zich verscholen).

Eenmaal beneden was het al bijna vijf uur, wat betekende dat de meeste winkels dicht gingen, want op het eiland gaat alles blijkbaar vroeg dicht. We wilden nog de bekende oesters proberen, maar durfden de rauwe versie niet aan. Gefrituurd klonk ons meer aanlokkelijk. Helaas waren de winkels die het serveerden al dicht en moesten we het maar doen met een curry oester broodje (overigens ook gefrituurd), wat—je zult het waarschijnlijk niet geloven—onwijs lekker was. Niet alleen met rijst weten de Japanners de gekste dingen te maken, ook met curry weten ze behoorlijk wat interessants te creëren. Om precies vijf uur pakten we de ferry terug naar Hiroshima, waar we in de herberg onze spullen bij elkaar raapten en het avondmaal bereidden. Morgen zou onze laatste dag zijn in Hiroshima, in de avond nemen we namelijk de nachtbus terug naar Tokyo. De tijd is snel gevlogen en tegelijkertijd voelt het tijd om te settelen in een stad. Mijn lichaam begint het rondreizen moe te geraken, wat mijn respect voor mensen die drie maanden op reis gaan, vergroot. Vanochtend sprak ik nog een herberggenootje die haar baan in Engeland had opgezegd om vijf maanden rond te reizen door Azië, Australië, Nieuw-zeeland en Amerika. Ze hoopt rond november terug te zijn in Engeland.