Week 47 Sneeuw en een weekendje Kamakura

Donderdag 24 november viel voor het eerst in 50 jaar sneeuw in november in Tokyo. De heldere herfstbladeren hadden nog niet de tijd gekregen om hun takken te verlaten, waardoor een mix van herfst en winter ontstond. De witte sneeuw deed een poging de kleuren van de bladeren te verbergen, maar faalde om de rood en geel te verslaan. De hele dag viel grote vlokken witte sneeuw omlaag. Helaas was de grond te warm voor de sneeuw om te blijven liggen, waardoor het magisch wintertafereel de volgende ochtend compleet verdwenen was. 

Zaterdag ging ik met een groep van 30 à 40 man op een weekendje weg, georganiseerd door de Internationale office van Rikkyo. We ontmoetten elkaar in Oofuna station, een paar haltes verwijdert van de bekende stad Kamakura. Op Oofuna werd de groep opgesplitst in groepjes van vijf en gingen we met een monorail richting Enoshima. Enoshima is een eiland omringd met zee en staat bekend als een heerlijke plek om in de zomer naar het strand te gaan (maar aangezien het nog geen week geleden had gesneeuwd, was onze eerste gedachte niet bepaald: hé, laten we een duik nemen!). Het eiland zelf is echter net een pretpark. We liepen door een smal straatje gepakt met winkeltjes en restaurants (waar voornamelijk vis het hoofdgerecht was, aangezien we bij de zee waren). We liepen langzaam omhoog langs trappen en trappen en trappen (en trappen en trappen en trappen en trappen). Op ons pad naar Verweggistan kwamen we tempels tegen waar tientallen Japanners (netjes in een rijtje natuurlijk) stonden te wachten om hun gebed te doen.

We liepen langs een uitkijktoren, een performer, een grot en eindigde op rotsen langs de zee, waar moedige mensen probeerden een visje voor hunzelf te vangen. In de lucht cirkelden de haviken die ook graag een hapje van de vangst wilden.

In plaats van de hele weg terug te lopen (met alle trappen en trappen en trappen en trappen), besloten we om onze reis op Enoshima af te sluiten met een boottochtje (wat heerlijk was, maar een nachtmerrie voor handschoenloze handen en je haar). 

Vervolgens keerden we terug naar Kamakura en bezochten we de Hase tempel (prachtige, grote tempel dat op het topje van een berg lag, waardoor het mooi uitzicht bood over de stad) en de grote buddha (niet zou groot, echter, als die in Hongkong).

Met de hele groep aten we voor avondeten een van de specialiteiten in Kamakura: shirasudon (een gerecht dat bestaat uit een kom rijst (duh) met daarop kleine, witte visjes en een half gekookt ei). Eenmaal vol gingen we naar een public bath (sento) om onze bevroren lichamen op te warmen. De dag sloten we af met de main event: slapen in een tempel. Hoewel sommige tempels dit nog doen, blijkt het erg moeilijk te zijn een plekje te vinden. Je moet jezelf daar ook niet zien als gast, maar eerder als vrijwilliger (dat zal ik nog uitleggen). 

Toen we arriveerden om 21.00 uur lieten twee monniken ons onze kamers zien: twee grote kamers, eentje voor de vrouwen en eentje voor de mannen, uitgerust met tatami vloeren en schuifdeuren. Vervolgens woonden we een ceremonie bij waarin de monniken ook baden voor ons geluk (ik was nogal verrast toen ik tussen de onverstaanbare Japanse chanting opeens mijn naam hoorde). We moesten op traditionele Japanse wijze zitten (dus op je onderbenen) en na enkele minuten van het Japanse gezang, zag je enkele studenten ongemakkelijk heen en weer wiggen op hun benen, hun gezichten vertrokken pijnlijk.

Die nacht viel ik snel in slaap, uitgeput na al dat traplopen, maar ik wilde de volgende ochtend ook vroeg opstaan, want om 5.15 uur in de ochtend zouden de monniken een training uitvoeren waarbij ze ijskoud water over hun lichaam gooiden. Dus stond ik met een paar om 4.40 uur op. De training werd uitgevoerd door de twee monniken die gisteren voor ons geluk baden. In 8 graden Celsius stonden ze buiten in niet meer dan een (wit) lendendoekje. Bij een grote bak met water knielden ze neer en begonnen ze opnieuw met hun Japanse chanting (gelukkig dit keer zonder onze namen te noemen).

Ik moet toegeven dat hun “gezang” iets hypnotiserend heeft. De woorden, of eigenlijk klanken, vormen een lange reeks van geluiden op precies dezelfde toon, maar op verschillende ritmes. Als je lang genoeg naar die ritmes luistert, lijkt het je hoofd te legen en een zekere rust te geven.

Plotseling stonden de monks op en met een kleinere emmer gooiden ze water over zichzelf, zonder te stoppen met zingen. Een, twee, drie, vier, vijf... Ik raakte de tel kwijt hoeveel emmers met water over hun hoofd vielen. Ik rilde bij de gedachte hoe koud ze het moesten hebben. Na een zekere periode werd er geen water meer gegooid, maar knielden de twee mannen weer voor de grote emmer, nog steeds biddend. Een koude bries zwiepte langs mijn benen. Ik hoopte voor de monniken dat de bries hen had overgeslagen. Na een zeker aantal minuten stond de oudere monnik op en kondigde aan dat de training was afgelopen. We gingen weer naar binnen.

Eenmaal weer binnen, liepen we naar de ceremonie zaal waar om 6.00 uur ‘s ochtends de monniken hun ceremonie uitvoerden. We werden gevraagd mee te zingen (wat aardig lastig bleek te zijn) en samen te bidden naar hun god. 

Na de ceremonie startte ons werk als vrijwilligers, want in een tempel verblijf je niet als gast. Met oude bezems gemaakt uit takjes en bamboe veegden we de straten rondom de tempel (en wat was de tempel groot!). Om 8.00 uur mochten we weer naar binnen en kregen we een traditioneel monnik ontbijt (geen vis, geen vlees). Ik at daar weer natto, wat nog steeds niet mijn favoriete voedsel is, maar met soy saus en mosterd is het eetbaar. 

Om 9.00 uur kregen we een workshop aangeboden. We maakten de meest schattige geurzakjes die vroeger blijkbaar werden gebruikt om de insecten af te schrikken. Vervolgens ruimden we al onze bedden op, maakten we de vloeren schoon, kregen we onze lunchbox en liepen we naar een tuin waar we onze lunch konden genieten (een echt Japans lunchbox).

Ons dag was nog niet afgelopen, want in Kamakura waren er nog twee bekende tempels die we graag wilden bezoeken. Eén was dichtbij de tuin waar we lunchten en leek verstopt te zijn in de berg. Hij was omringd met rotsen en bomen en je kon het alleen bereiken via een tunnel. Er waren leuke stalletjes waar ik een Melon ijsje at en een lucky charm kocht. De tempel staat trouwens bekend voor het wassen van je geld. Tegenwoordig is de gedachte dat het geld dat je wast en weggeeft, je weer 10 maal terug krijgt in de toekomst. Vroeger, echter, was het idee dat het geld dat je waste, gebruikt werd voor anderen en dat je door die daad zelf geluk zou ervaren. 

De laatste shrine die we bezochten (Hachimangu shrine) was erg populair voor traditionele Japanse huwelijken. Terwijl ik over de paden van de shrine liep, zag ik drie huwelijksparen voorbij lopen. In een van de gebouwen horend bij Hachimangu, was zelfs een huwelijk bezig. Het stond in het middel van het pad op een verhoging en was open aan alle kanten, waardoor mensen in groepjes erom heen stonden om een blik te kunnen werpen op de ceremonie. Het was nogal bijzonder: de bruid had een witte kimono aan, terwijl de man een zwarte kimono droeg (waardoor het meer leek op een begrafenis dan een huwelijk). Wat mij het meest fascineerde, was de kimono van de bruid. Ze droeg namelijk een interessante hoed, dat haar haar en haar gezicht gedeeltelijk verborg. De persoon die de ceremonie gaf droeg een interessant Japans kledij en een vrouw in de traditionele gewaad van een shrine maiden danste op het eind. Waarom deze plek zo gewild is voor huwelijken, is mij een mysterie, maar gewild is het zeker.

Uitgeput en met zere voeten en schouders begonnen we aan onze twee uur lange terugreis naar de dormitory. 

Dit weekend was speciaal vanwege de nieuwe ervaringen (slapen in een tempel, geld wassen, mee doen met een ceremonie van de monniken), maar ook vanwege de culturele dingen die ik heb mogen ervaren (een lucky charm kopen, traditionele Japanse huwelijken zien). Kamakura is een leuke stad met veel dingen om te ervaren. Als je tempels nog niet zat bent en een eind kunt lopen, raad ik je zeker aan deze plek te bezoeken.