Week 44,45,46 Dat wat een routine doorbreekt

Weeeh! Ik ben zo blij om te horen dat ik ook kaki kan vinden in Nederland! Dat had ik niet verwacht J Ik vraag me ook af of beide soorten kaki in Nederland te vinden is (je hebt een bittere versie die blijkbaar heel lekker is als hij gedroogd is en een gewone, zoete versie). Laat me weten als je het antwoord weet!

De herfstbladeren verwelkomen mij op Rikkyo Universiteit als we de derde maand binnen wandelen van mijn verblijf in Japan. De midterms (een soort van tussentijdse examens om te kijken of ik nog oplet in de lessen) zijn inmiddels voorbij en studenten discussiëren al hun plannen voor de wintervakantie. Intussen zijn mijn dagen in een vast ritueel gesleten: opstaan, lessen volgen, thuis komen, huiswerk maken, boodschappen doen, koken, eten, huiswerk maken, serie kijken of met vrienden skypen/whatsappen/line/facebooken, slapen… Af en toe sluipt zich een nieuw avontuur in die dagelijkse routine. Zo ging ik met een paar vrienden spontaan naar een curry restaurant. Het was geen Japanse restaurant, maar helaas kan ik niet meer herinneren welk land het wel was. Hoewel het geen Japans restaurant was, zaten we op een tatami vloer met kussens aan een lage tafel.

De grap was dat onze ober geen Japans kon praten, waar we pas achter kwamen nadat we een kwartier erg ons best hadden gedaan om een bestelling in Japans te doen en we zijn stiltes interpreteerden als een bewijs van onze slechte Japans (in plaats van dat hij gewoon geen woord van de taal kende). Ik at kipcurry die in een schattig kommetje werd geserveerd. We kregen er Naan brood bij (die je zo vaak als je wilde kon bij bestellen zonder extra kosten). Het heerlijke eten leidde tot diepgaande gesprekken over de verschillen tussen culturen (we hadden namelijk een behoorlijk grote variëteit aan tafel: ik de Nederlander/Afrikaan, een Franse, Taiwanees, Norweger en Koreaan).

De week daarop had ik een sociaal weekend. Zaterdag ontmoette ik met een Japans studente, die samen met mij een project doet voor een klas. We spraken af om Ikebukuro verder te verkennen in de hoop nuttige info voor ons project (een gidsboek voor buitenlanders die voor het eerst naar Japan komen) te kunnen vinden. Uiteindelijk voelde het echter meer alsof ik een persoonlijke rondleiding kreeg—waar ik op zich geen problemen mee had, natuurlijk. We bezochten de Animate winkel in Ikebukuro, die blijkbaar een van de grootste is (in Japan). Animate is een winkel vol met anime en manga spullen. Deze bestond uit vijf vloeren. Je kunt je het bijna niet voorstellen hoeveel spullen er voor anime/manga is: van sleutelhangers tot kussens.

Daarna gingen we naar de book-off (drie vloeren). In mijn hoofd was de book-off een boekenwinkel, waar je afgeprijsde boeken kon vinden (omdat mensen die hun boeken/manga een keer hebben gelezen het kunnen verkopen aan book-off, die het weer doorverkoopt). Book-off is echter een soort van V&D. Je kunt er echt van alles vinden: boeken, manga’s, CD’s, spelletjes, telefoons, tablets etc. En omdat Japanners erom bekend staan goed voor hun telefoons en tablets te zorgen, is dit mogelijk de plek om een goedkope tablet te kopen!

Vervolgens gingen we lunchen in Sushiro. Sushiro is een typische sushi restaurant in Japan. Elk bord kost ongeveer 120 yen (ongeveer € 1). Je zit aan een band die langs alle tafels gaat en sushi serveert. Je kunt ook sushi bestellen, die op een aparte band speciaal aan je tafel wordt geleverd.  Een super grappig gezicht om sushi aan je voorbij te zien vliegen! Ik vertelde, beschaamd, aan de studente, Mana, dat ik, sinds dat ik in Japan ben, nog geen sushi had gegeten. Dus ze had speciaal een plekje voor ons geserveerd in Sushiro, en het was het zeker waard! De sushi in Japan is anders dan in Nederland: er is meer variëteit (zo kon je een grote variëteit aan zalm sushi krijgen: sommige gefrituurd, anderen met kaas) en het is natuurlijk ook een stuk lekkerder.

Als laatste stond “Sunshine city” op onze agenda. De grote “department store” had ik al vaker gezien en ik ben ook in zijn Disney en Ghibli winkel geweest. Maar het gebouw bestaat uit minstens vijf vloeren en ik had maar één gang van één vloer gezien. Drie verdiepingen bevatte kledingswinkels die we met grote interesse bekeken, voordat we ons verwende met een lekkernij bij Cold Stone, een ijswinkel. Je kiest het ijs dat je wilt hebben (bijvoorbeeld “red velvet cake” of “caramel, browny, oreo”) en de ingrediënten mixen ze dan recht voor je neus met het ijs, terwijl ze een liedje zingen (ja, ze zingen echt voor je).

De week dáárop werd mijn geweldige routine wat opgevrolijkt door twee dingen: ik besloot mezelf te verwennen door bij een Yokohama winkeltje een Melon pan te kopen. De winkel is klein, maar maakt de lekkerste Melon pan (wat een soort zoet broodje is in de vorm van een meloen… soort van). Ze hebben verschillende soorten, waaronder met maple syrup en chocolat cream (een echte aanrader).

Het tweede ding dat mijn routine wat opvrolijkte was Joinus winter camp. Joinus is een soort club voor internationale en Japanse studenten. De winter camp was dichtbij een van de bekendste meren rond Mountain Fuji (of op z’n Japans: Fujisan): Kawaguchi. Met tachtig man maakten we de anderhalf uur reis met de bus van Tokyo naar Kawaguchi. We sliepen in een groot huis dat uitgerust was met tafels (lage tafels, zoals traditioneel in Japan, waardoor je op de grond moet zitten en geen stoelen nodig hebt) en futons (geen bedden; lekker op de vloer slapen dus). Fujisan was zo dichtbij en met de bomen gekleurd in groen, geel, oranje en rood was het het prachtigste wat ik ooit heb gezien. We bezochten het meer om foto’s te maken (duizenden en duizenden foto’s), aten zelfgemaakte Okonomiyak’s, Nabe (hot pot), Gyoza’s en Udon, zongen liedjes, speelden kaartspelletjes en gingen uiteindelijk naar bed. De volgende ochtend stond ik met een paar extra vroeg op en liepen opnieuw naar het meer voor nog een paar extra foto’s (want duizend is niet genoeg), waarna we helaas weer terug moesten naar Tokyo.

Hoewel ik Fujisan niet zal beklimmen, snap ik waarom het zo’n grote indruk maakt op Japanners en toeristen. Ik kon telkens maar niet geloven dat het geen schilderij of foto was. Het was majestueus en het witte puntje gaf het iets magisch uit een sprookje.