Dormitory life

01-09/02-09

Om stipt 8.35 uur arriveerden we op 1 september in Tokyo. De warme lucht dat werd veroorzaakt door de hitte van de zon, de opeengestapelde gebouwen en drukte van mensen verwelkomde ons. Een gevecht door de doolhof van het metrostelsel volgde. Het veroorzaakte behoorlijk wat chagrijnigheid, want we hadden allebei weinig slaap gehad, onze tassen waren zwaar en het metrostelsel is te groot. Gelukkig gebeurde er geen ongelukken en arriveerden we veilig (met al onze tassen) bij het Japanse gezin thuis waar we de eerste nachten ook mochten verblijven. Daar haalden we mijn andere koffer op en ging, samen met de zoon van het Japanse gezin, Tetsuya, naar mijn toekomstige appartement. Op Shiki station, het station waar ik in de nabije toekomst erg bekend mee zou worden, ontmoette ik ook mijn Japanse buddy, Risako. Zij hielp mij met het papierwerk van mijn appartement en samen gingen we ook boodschappen doen voor mijn kamer. Er was namelijk nog heel wat nodig om het kamertje leefbaar te maken, zoals servies, prullenbakken, wc-papier en pannen. Het appartementje was klein, maar bezat zijn eigen badkamertje, wc en keukentje. Een luxe die ik nog niet eerder had gekend. Als internet een ietwat langdurigere werking had gehad dan vijf minuten, er wifi aanwezig was geweest en er een waterkoker stond, zou het een droomplek zijn geweest.

Samen met Tetsuya, Cas en Risako hielden we na onze inkopen een snack party om de verhuizing compleet te maken. Opnieuw kreeg ik weer veel te leren over Japanse snoepjes, koekjes en chips (zoals garnalen chips! Iets helemaal anders dan Kroepoek, believe me!). Ik leerde die dag daarnaast een paar mensen op mijn verdieping kennen. Het deed me realiseren hoe groot de wereld was. Mensen uit Ierland, Amerika, Spanje, Taiwan, Duitsland leerde ik kennen. Allemaal met hun eigen gewoontes. Allemaal met hun eigen verhalen. Allemaal met hun eigen unieke liefde voor Japan en een doel voor de komende maanden.

De dag daarop, 2 september, at ik mijn eerste ontbijt in de cafetaria. Er was rijst… Heel veel rijst. Wat ik daarbij at, kan ik je helaas niet vertellen. Wel kan ik je vertellen dat er miso soep was, want blijkbaar hoort dat bij elke maaltijd in de cafetaria van Shiki. Er was daarnaast ook watermeloen! Ik leerde daar weer nieuwe mensen kennen en herkende inmiddels enkele gezichten. Met een meisje besloot ik samen naar de Aeon winkel te gaan, een fijne westerse winkel waar ik ook een soort van cruesli achtig iets kocht. Lekker duur, maar toch… mijn andere cruesli die ik fijn had mee genomen uit Nederland, was inmiddels op en op rijst kon ik niet leven.

Vervolgens ging ik om 13u met een groepje naar de Shiki city office, waar ik me liet registreren in het Shiki systeem en de nationale Japanse health Insurance afsloot (want dat is verplicht). Ons bezoekje aan Shiki bestond uit heel veel wachten (we waren drie tot vier uren in het gebouw, waarvan we ¾ deel aan het wachten waren) en heel veel papieren (echt veel papieren. Ik kreeg twee dikke stapels papieren mee). Daarnaast moesten we veel luisteren naar Japans. Niet gewoon Japans, maar de beleefde vorm, waarbij er soms andere woorden werden gebruikt. Dit leverde veel ongemakkelijke staarwedstrijdjes op. Gelukkig waren er vriendelijke vrijwilligers (Rikkyu studenten) die voor tolk speelden en het gesprek iets vloeiender liet verlopen. Na drie à vier uur hadden we dan eindelijk de juiste papieren in onze handen en konden we terug naar onze dormitory.

Samen met mijn Japanse buddy, Risako, en een andere internationale student, Echo, gingen we uit eten in een heerlijk, goedkoop familie restaurant, waar ik paella at. Paella! In een super goedkoop restaurant! We kochten daar ook een ‘free refill’ menu, waardoor we verschillende drankjes konden uitproberen. Zo kwam ik achter het bestaan van Fanta met ‘melon’ smaak. Het groene drankje smaakte inderdaad een beetje naar ‘melon’, maar was voornamelijk zoet. Er bestaat overigens ook de Fanta met perzik smaak (en heeft een witte kleur). Deze zou ik ook graag een keer willen proberen. Risako was daarna zo vriendelijk om ons naar verscheidene (grote) boekwinkels te begeleiden, waar ik mijn eerste light novel kocht (een Japans leesboek waar ik hopelijk iets van zal kunnen begrijpen). We sloten de dag af door ons te realiseren hoe groot Shiki is met heel veel winkels in het station, waaronder ook een ‘3Coins’. Dit is een 300 yen shop (dus € 3 euro winkel). Japan heeft blijkbaar 100 yen (zoals Daisho) en 300 yen (zoals 3Coins) winkels. Het zijn heerlijk goedkope winkels waar je allerlei verschillende dagelijkse spullen kunt kopen.

Na nog wat plannen te hebben gesmeed met Cas, ging ik terug naar mijn kamer om de nodige slaap te krijgen voor een nieuwe dag vol avonturen in Japan!