Ikebukuro

Op 6 september begon onze oriëntatie aan de Rikkyo universiteit. Een oriëntatie in Japan moet je niet lichtjes nemen. Die van Rikkyo University voor de speciale internationale studenten (ja, ik ben speciaal :D ) begint op 06-09 en duurt t/m 16-09. Het kost hen dus bijna twee weken om ons uit te leggen hoe hun universiteit werkt.

Omdat we dan de meeste dagen tot vijf bezig zouden zijn en we de weg wilden kennen voordat we daar aan kwamen, besloten Echo en ik maandag 5 september naar Ikebukuro te gaan (zo heet het stadsgedeelte in Tokyo waar de universiteit ligt). Samen met nog een dormitory vriend, Wu (van Taiwan), gingen we op pad. Gelukkig is tussen ons station (Shiki) en Ikebukuro maar één lijn en hoef je dus niet te wisselen van treitro. Ook rijden bijna alle treinen vanuit Shiki richting Ikebukuro, dus dat was makkelijk.

We raakten ietwat verdwaald in Ikebukuro Station, wat blijkbaar een van de grootste stations is in Tokyo (de west kant heeft bijvoorbeeld 10 verschillende uitgangen), maar uiteindelijk vonden we de juiste uitgang en ook Rikkyo campus.

Het eerste gebouw dat je van Rikkyo ziet, is een ontzettend oud gebouw dat de klimop in beslag heeft genomen. Het is een mooi plaatje al dat groen. Het liet me denken aan Engeland. Als je de campus op gaat, lijkt het heel even of je in een park terecht bent gekomen met bomen en gras aan weerszijden en een kloktoren boven je hoofd.

Het gebouw daar tegenover, de ‘main dining hall’ noemen de studenten, terecht, Hogwarts (vernoemd naar het schoolgebouw in Harry Potter serie). Niet omdat het groot is of torentjes heeft, maar zo oud is. We raakten al snel de weg kwijt, omdat de Ikebukuro Campus (Rikkyo University heeft namelijk twee campussen: Ikebukuro, waar ik voornamelijk zal zitten en Niiza campus) veel gebouwen heeft die genummerd zijn in een onlogische volgorde. Vier staat bijvoorbeeld naast tien en daar tegenover staat gebouw veertien. Gelukkig kwam ik mijn Japanse vriend, Tetsuya, tegen die als vrijwilliger de universiteit helpt bij het ontvangen van internationale studenten. De Japanners zijn daarin heel trouw: er zijn ontzettend veel vrijwilligers die uren en uren vrij maken in hun vakantie om de internationale studenten te helpen. Zo heeft Tetsuya in zijn vrije tijd een hele zoektocht met quizzes en spelletjes in elkaar gezet voor al de internationale studenten.

Tetsuya begeleidde ons door de gebouwen en liet ons onder andere klaslokalen zien waarbij één tafeltje en stoeltje een aantal ipads waard zijn. De meubels waren daar namelijk allemaal handgemaakt en hadden het embleem van de universiteit erin gegraveerd. Zo merk je opeens toch dat je op een privaat school zit waar veel geld in gestopt wordt.

Zodra wij genoeg hadden gezien van de campus om niet meteen verdwaald te geraken tijdens de oriëntatie, liepen we door het stadsdeel van Ikebukuro. Dit bleek een grote entertainment center te zijn. Winkels en winkels en winkels en ook een Sunshine City, wat—vindt Google—een commerciële faciliteit is. In Sunshine city zit namelijk—ja, ja—winkels, maar ook een aquarium en ik zag zelfs kaartjes voor een circus. Er is echter nog iets dat Ikebukuro veel heeft… namelijk: grote game centers.

Game centers zijn in Japan heel bekend. De grote gebouwen met een aantal vloeren zorgen voor veel entertainment in de levens van jong tot oud. Tetsuya was zo vriendelijk om ons een te laten zien. Op de eerste vloer waren voornamelijk grijpmachines met badhanddoeken, poppen en allerlei andere accessoires. Meeste hadden een verband met anime/manga. Op de tweede vloer begon echter pas echt het plezier. Tetsuya waarschuwde ons dat het mogelijk wat overweldigend kon zijn, maar wat hij daarmee bedoelde, snapte ik pas toen ik op de verdieping bereikte. Het was een verdieping vol spellen van allerlei categorieën (sorry, mijn kennis van dit soort spellen is beperkt, dus ik kan de technische termen niet gebruiken).

Het eerste wat mij overweldigde was de muziek: liedjes van tientallen spellen, allemaal verschillend, die allemaal tegelijk speelden. Het tweede waren de lichten. De ruimte zelf was donker. Als alle spellen uit hadden gestaan, was de verdieping waarschijnlijk pikzwart. De kleuren van alle spellen zorgden er echter voor dat je een discobal effect kreeg. Het derde wat mij overweldigde, was hoe serieus iedereen was. Ik zag bijvoorbeeld een jongen die een dansspel deed. Dit hield in dat hij danspassen die op het scherm stonden, moest uitvoeren. Hoe beter hij het deed, hoe meer punten hij kreeg. De jongen deed de meest beschamende pasjes perfect, waardoor het bijna gracieus leek. En hij deed het zo serieus! Als iemand anders die pasjes zo serieus had uitgevoerd, had ik misschien gelachen. Maar deze jongen was zo goed, dat je moeilijk kon lachen. We zagen ook twee mensen die naast elkaar hetzelfde spel speelden op hetzelfde niveau. Zij moesten met hun handen vormen tekenen en het ging zo snel, dat ik alleen hun handen nog kon volgen en niet langer de patronen op het scherm. Het was prachtig om te zien hoe gesynchroniseerd ze waren. Ze voerden precies dezelfde bewegingen uit op precies hetzelfde moment. We zagen ook een groep van vier die naast elkaar stonden en naar een scherm staarden. Op een gegeven moment ging een fluitje en begonnen zij zo snel als ze konden te rennen op één plek. De poppetjes op het scherm begonnen te bewegen door hun beweging. Het bleek een ren wedstrijdje te zijn. Wie het snelst zijn benen van rechts naar links bewoog, ging als eerst over de finish in het spel. Tja, zo krijg je wel calorieën verbrand.

Nog een verdieping hoger waren veel spellen die je met zijn tweeën speelden. Ik zag bijvoorbeeld twee mensen in een cabine zitten met nepgeweren in hun handen. Zij staarden naar een scherm waar twee poppetjes op bewogen in een virtuele wereld. Met hun nepgeweren moesten zij hun vijanden schieten. Op die verdieping kon je ook karaoke doen en bowlen. Karaoke is overigens ook iets echt Japans. Het houdt in dat je (meestal met een groep vrienden) naar een (geluidsdichte) ruimte gaat en op achtergrond muziek liedjes zingt. Je kan kiezen welk liedje je wilt zingen. Er zijn blijkbaar verschillende genres, zoals de top 50 (maar dan de Japanse versie) en kinderliedjes. Met een groep vrienden liedjes zingen, ook al ken je de liedjes niet of zing je ontzettend vals, is een leuk avondje uit voor de Japanners.

Het was leuk om iets echt Japans te zien en de volgende keer, als ik iets minder moe ben en iets meer geld in mijn beurs heb, zou ik graag een spel uit willen proberen.