Oriëntatie stress!

06-09-16 – 07-09-16

De 6e begon dan eindelijk onze oriëntatie. Met een groep internationale studenten van de Rikkyo flatgebouw waar ik woon (RUID Shiki genaamd), gingen we naar de campus. Op Shiki station kwamen we gelijk in aanraking met een bekend fenomeen in Japan: “rush hour”. Als Nederlands student die soms met de veolia trein vanuit Roermond naar Nijmegen moest rijden, kende ik wel een drukke trein. Hoe vaak heb ik al niet geklaagd over de Veolia trein? Het was immers toch belachelijk dat op zekere tijdstippen de trein zo vol was dat mensen in de gang moesten staan en wachten? Dat ze niet eens konden zitten?!

Ha… ha… ha… In Nederland klaagde ik erover dat ik soms geen zitplek had. In Japan vrees ik dat ik moet klagen dat ik soms geen zuurstof kreeg!

Met ons groepje stapten we in de inmiddels volle trein. Er waren niet genoeg handvaten om aan vast te houden als de trein bewoog, laat staan genoeg zitplekken. Dat er geen genoeg handvaten waren, hoefde echter geen probleem te vormen. Er liepen zoveel mensen in de reeds volle trein naar binnen, dat we als sardientjes naast elkaar stonden. Achter mij was de deur. Voor mij vier verschillende mensen die tegen mij aan werden gedrukt. Het was zo warm dat het zweet in straaltjes van mijn gezicht liep.

Dat was echter mijn kleinste zorg…

Ik was niet in staat om mijn armen te bewegen en had een paar ellebogen in mijn zij. Mijn longen hadden daardoor niet genoeg plek om hun volle capaciteit uit te voeren met als gevolg dat ik het behoorlijk benauwd kreeg. De Express trein naar Ikebukuro duurt 20 minuten en heeft drie haltes voordat hij Ikebukuro bereikt. Ik had gehoopt dat de drukte wat minder zou worden na de eerste halte. Maar helaas. Het werd—ja, dat was echt mogelijk—nóg drukker. Mensen stonden zo dicht op elkaar dat de persoon bij de deur eruit flikkerde zodra die open gingen. Het was grappig om de mensen als een golf te zien bewegen toen de trein heen en weer bewoog. Het werd al snel minder grappig toen de 20 minuten wel erg lang duurden, ik het erg warm kreeg en nog steeds het probleem had dat mijn longen werden geplet. Ik zal daarom ook nooit meer in Nederland klagen als ik geen zitplek heb; ik kan immers nog ademhalen in de treinen van Nederland!

Na die vreselijke ervaring gingen we snel naar de campus voor onze oriëntatie. Zoals mij al werd gewaarschuwd, houden Japanners erg veel van papier en erg veel van details. De eerste uren hielden daarom veel papierwerk en details in. Mijn hoofd was nabij ontploffing na dit, maar het ergste moest nog komen: de Japanse test. Een test dat iedereen moest maken als hij de Japanse taal wil leren. Het laat namelijk zien op welk niveau jouw Japans is en in welke klas jij dus ingedeeld moet worden. Er waren twee versies en natuurlijk probeerde ik de moeilijkere versie, want ik wilde laten zien wat ik in dat ene, kleine jaartje had geleerd over de Japanse taal…

Ik zat in een zaal met mensen die jaren les hadden gehad van een volleerde professor. Mensen die hun bachelor erin hadden gedaan of al op de middelbare school les hadden gehad in Japans. De test, die drie uur duurde, was dan ook, op zijn zachtst uitgedrukt, verschrikkelijk moeilijk. Maar gelukkig was ik niet de enige die het best lastig vond, dus misschien is er nog hoop voor mij. Ik weet alleen dat ik na de test niet echt het gevoel meer had dat ik Japans kon.

Na een eerste vermoeiende dag, was ik daarom erg blij snel naar huis te gaan (in een gelukkig niet overvolle trein), te eten, douchen en vooral snel in bed te kruipen.

De volgende dag stond ons weer heel veel uitleg te wachten, maar gelukkig geen test, dus hoewel de warmte ons uitputte, werkten onze hoofden aan het eind van de dag nog prima. We kregen uitgelegd hoe het computer systeem werkte (eerst in Japans, daarna pas in Engels) en hoe de bieb werkte. We kregen ook een rondleiding door de bieb en zo leerde ik dat Rikkyo University serieus een hoekje voor hun studenten heeft gemaakt met hele fijne stoelen en een flatscreen waar de studenten DVD’s (die Rikkyo voor ze heeft gekocht) kunnen bekijken. Je moet je dus voorstellen dat er in de bibliotheek privé hoekjes zijn gemaakt met elk een grote, comfortabele stoel en een flatscreen en rekken vol DVD’s. Geen leerzame DVD’s, nee, gewoon TV-series en films! Daar kon je, legde onze gids uit, ‘even relaxen na al het harde werk’.

We kregen die dag ook uitleg over simkaart ‘huren’, hoewel het gewoon een simkaart kopen was als je het mij vraagt. Eindelijk kregen we een simkaart en kon ik weer internet op mijn telefoon gebruiken (erg handig als je in contact wilt te blijven met je naasten en als je verdwaald raakt in de grote stad), want er is geen wifi in de flat waar ik woon en we mochten ook nog niet de wifi gebruiken op de universiteitscampus (gemeen hè!). Grappig genoeg was er echter ook eduroam op de campus (een internetserver die we op mijn universiteitscampus in Nederland ook gebruiken) en kon ik dus met mijn Nijmegen Radboud Universiteit gegevens inloggen. Daardoor had ik stiekem wel wifi op de campus, muhahaha!

In “Hogwarts”, de grote cafetaria op de universiteit dus, leerde ik de maaltijd Katsudon kennen, een Japanse maaltijd dat bestaat uit ‘deep fried pork’ en rijst. Zoiets als Tonkatsu, hoewel ik het verschil nog niet echt weet. Google vertelt mij dat Katsudon gewoon rijst is met iets daarop (bijvoorbeeld ‘deep fried pork’) en dat Tonkatsu ook van alles kan zijn, zoals ‘deep friend pork’, maar dan met de bekende Tonkatsu saus erover. Ik leerde daar ook de term ‘Ojatsudon’ kennen. Ik weet niet of ik het zo helemaal juist type, maar het is een geweldige naam. Het is namelijk Katsudon, maar dan met ei. Als je de naam zou vertalen krijg je letterlijk ‘kind en volwassenen’, waarbij er gerefereerd wordt naar het ei, dat het kind is, en het vlees, die de volwassenen is. Hihi!

Ik leerde die dag ook ‘Anpan’ kennen. Een zoet, rond broodje met—hou je vast—red bean paste in het midden. En zag ook een groene Melon pan. Geweldig om groen brood te zien dat niet beschimmeld is! Als laatste kwam ik ook een vreemd fruit tegen die aan de bomen van Rikkyo University groeien. Omdat mijn medestudiegenoten het geen slim plan vonden, heb ik het maar niet geprobeerd te eten. Het was echter een vreemd soort oranje fruit die je open moet breken en waarin kleine witte pitjes zitten. Je moet het dus ook met een prikker eten.