Japanse cultuur ontdekken in Ueno

Samen met vrienden die ik in Rikkyo’s flat heb leren kennen, ging ik vandaag een cultureel dagje hebben.Om 9.30 pakten we de trein en stapten uit bij IIdabashi.

Vanuit daar liepen we naar de Nezu Shrine waar van 9.00uur tot 16.00uur een matsuri zou zijn. “Matsuri” is het Japanse woord voor een festival. In Japan zijn er veel festivals en ook veel verschillende soorten. Je kunt bijvoorbeeld een “Hanabi festival” hebben, waarbij het middelpunt van belangstelling het vuurwerk is (“hanabi” betekent vuurwerk). Maar je kunt ook een festival hebben zoals degene die vandaag bij Nezu shrine was: om de hele shrine worden stalletjes opgebouwd die traditionele festivalvoedsel verkoopt (zoals takoyaki. Takoyaki is gefrituurde balletjes deeg met octopus binnenin) en stalletjes met spelletjes. Er komt vaak ook een Japanse dans en andere rituelen bij kijken.

Wij zagen verderop in een straat een van deze rituelen plaatsvinden. Er werd namelijk een mikoshi (een “draagbare shrine”, zoals wikipedia het zo mooi kan zeggen) gedragen door een hele groep kinderen. Het was een groot gebeurtenis. Alle ouders stonden erom heen en een man gaf aan wat de kinderen moesten doen en maakte grapjes. De kinderen, die allemaal basisschool leeftijd waren (sommigen niet eens groot genoeg om bij mijn heupen te komen), hadden allemaal traditionele kleren aan. Met de mikoshi op twee zware houten planken liepen ze door de straten. Ze moesten het behoorlijk warm hebben gehad in hun kledij, want het zweet liep van hun gezichten. Toch bleven ze de hele rit vol energie “zingen” (want dat hoort er ook bij als je een mikoshi draagt).

Nadat we mochten genieten van dit spektakel, liepen we verder naar Ueno Park. Ik was hier al eens met Cas geweest, maar het park is zo groot dat we niet alles hebben gezien. De vorige keer stond het park vol met Pokemon-Go-spelende-zombies. Dit keer waren er iets minder zombies en iets meer rondkijkende mensen. De daling in aantallen zou mogelijk kunnen komen door de stijging in aantallen agenten die door het park liepen en om de zoveel minuten riepen: “Het is verboden pokémon hier te spelen!” of “Niet stil blijven staan!”. Ja, ja, Japan heeft agenten ingehuurd voor dit soort taakjes.

In het park mochten we genieten van verschillende optredens. Een vrouw trad op in het park met een fluit die een vreemde vorm had (en speelde onder andere “Let it go” van Frozen!). Een man wist zes ballen in de lucht te houden, terwijl hij hele verhalen vertelde. Hij had overigens zwarte kleding aan (een broek en blouse met lange mouwen), terwijl het bijna 30 graden was. Daarna konden we een Japanse opvoering op de taiko (Japanse trommels) zien. Een groep van ongeveer acht man (vrouwen en mannen) waren verkleed in Japanse kledij, droegen een pruik en hadden enge, rode maskers op. Ze speelden op de taiko alsof het een verlengde was van hun ledematen. Ik zou nou niet zeggen dat de opvoering ontroerend was (daar schreeuwden ze te veel voor), maar het was zeker indrukwekkend.

Na de opvoering kon je op de foto met een van de verklede mannen. Ouders vonden het leuk om hun paar maanden oude kinderen naar de man toe te slepen, waarop het kind spontaan in huilen uit barste en de ouders blij glimlachend een foto maakten. Een ouder probeerde zijn 18 maanden oud kindje naar de man toe te slepen, maar het jongetje wist zich te bevrijden en rende zo snel als hij kon (huilend) weg (ik denk dat hij die dag erg blij was dat hij het kruipen was verleerd).

Wij maakten met z’n allen ook een foto van de acteur (glimlachend, niet huilend). Het laatste optreden in de Ueno park was van een kinderkoor. Jong en oud deed hun best ons te vermaken en zongen liedjes zoals Totoro, die ik ken via de Ghibli film ‘Totoro’.

Om de dag af te sluiten, besloten we nog even de bekende winkelstraat van Ueno te bezichtigen: Ameyoko. Het waren eigenlijk twee straten, met winkeltjes die alles, maar dan ook echt alles verkochten. Er waren voedselmarkten, T-shirts, schoenen, een game center etc. etc. Het was er ook ontzettend druk. We wurmden ons door de mensen, hopend dat we elkaar niet kwijt zouden raken, terwijl links boven ons de treinen voorbij raasden.

In die straat at ik mijn eerste taiyaki. Dit is een bekend cake/koekje in Japan die de vorm heeft van een vis. De bekendste versie heeft rode bonen pasta binnenin. Ik at echter een iets andere versie ervan (want jullie weten inmiddels hoe grote fan ik ben van rode bonen). Het was namelijk taiyaki croissant, dus de buitenkant was wat harder en de binnenkant was gevuld met custard cream. Het was heerlijk.

We arriveerden die avond laat thuis en mijn voeten waren blij met mijn bed, mijn maag blij dat ik kon dineren in de cafetaria. Morgen zou zeker weten een rustdag worden.