Vuur, aardbeving en Ghibli!

12-09-16

Gisteren was de eerste dag van de laatste week van oriëntatie. Omdat dit Japan is en vaak met aardbevingen (en daardoor ook vuur) in aanraking komt, kregen alle nieuwe internationale studenten in groepen een “Hoe overleef ik” cursus aangeboden.

Als allereerst kregen we een filmpje te zien (in het Engels) over hoe aardbevingen ontstaan. Want ja, natuurlijk moet je ook even een lesje Aardrijkskunde krijgen als je wilt overleven in Japan. En dit lesje krijg je natuurlijk, want ja, we zitten in Japan, van een getekende olifant op een scherm. Een olifant die graag water uit zijn slurp spuit elke keer als in het filmpje een aardbeving plaats vindt.

Vervolgens kregen we (in het Japans) uitleg wat we moeten doen als een aardbeving plaats vindt en konden we de stappen ook oefenen. Want natuurlijk had Japan met zijn grote vooruitgang op de technologie, een woonkamer gebouwd die op verschillende sterktes kon schudden. Iedereen kreeg een buurt om het aardbevingsalarm te horen (of niet te horen, want soms komt de aardbeving te snel en dan zijn ze niet op tijd om het alarm te laten horen) en snel onder de tafel te kruipen voor dekking. Mijn groepje van vier kreeg natuurlijk de aardbeving waarbij het alarm niet luidde, wat zorgde voor veel paniek. Ik weet niet meer hoe sterk de aardbeving was op de aardbevingsschaal. Het was niet de sterkste, maar het was genoeg om even te schrikken van de macht van de natuur. Zoals de man terecht al zei, kun je niks zodra het schudden begint. We zaten daar op onze hurken onder een tafel, elkeen een tafelpoot stevig vasthoudend in de hoop dat de tafel niet wegschuift en er van alles op ons hoofd valt. Ik was onder de indruk met hoe machteloos ik voelde. De poot was mijn reddingsboeg die ik wanhopig vasthield terwijl de wereld mij vastberaden probeerde omver te gooien. Voor het eerst besefte ik hoe klein en geniepig ik als mens ben tegen de krachten van de natuur. Wil je alles laten schudden, kapot gooien en door elkaar halen, meneer de Planeet? Ga je gang, want veel kan ik er toch niet tegen doen.

Nadat we even goed hadden gerealiseerd hoe machteloos we konden zijn, moesten we weer aan de bak en een kleine cursus: “Hoe word ik een held” volgen. Als eerst kregen we een lesje vuur bestrijden. De man was zo vriendelijk om ons uit te leggen hoe een brandblusser werkt. Daar zit namelijk een heel systeem achter. Hij voegde hieraan toe dat het soms gebeurde dat je een vuur niet kon blussen, ook niet met een brandblusser. Als je dan te lang blijft staan, heb je het gevaar dat het vuur je omsingelt en je niet meer kan wegrennen. De boodschap was dus als volgt: “Kun je geen inschatting maken van wanneer je moet vluchten, vlucht dan alsjeblieft gewoon en laat die brandblusser staan”. Ik weet zelf niet of ik die inschatting zou kunnen maken en of ik zo gefocust op het vuur zou zijn, dat ik niet door zou hebben dat het boven mij aan het verspreiden was. Goed om dus over na te denken.

Het laatste onderdeel hield in dat we moesten ontsnappen uit een gebouw dat in brand stond (met veel rook dus). We kregen weer een heel aantal stappen die we in onze hoofd moesten graveren, maar het leukst was natuurlijk het oefenen. We moesten met een groepje door vier verschillende ruimtes kruipen die vol rook stonden en de uitgang zoeken. De rook was trouwens zoet van geur, want Japanners houden nou eenmaal van zoete dingen (echt waar! Zelfs hun aardappelen zijn zoet!). De regels waren als volgt: we mochten niemand kwijt raken, we moesten kruipen (als we te hoog stonden zou de man ons via een luidspreker streng aanspreken), alle deuren die we open maakten, moesten we ook sluiten (zo verspreid de rook en het vuur zich minder) en het aller belangrijkst: we moesten naar de hele omroep aan het begin luisteren. Het scenario was namelijk als volgt. Met een groep van vier waren we een gebouw binnen gelopen. In een kamer met allemaal stoeltjes zaten we te wachten op iets (geen idee wat) en rustig ons eigen dingetje te doen. Opeens roept iemand door de intercom (met een onwijs emotieloze stem): ‘Vuur… vuur… er is vuur in het gebouw. Maak alstublieft dat u op kalme wijze zo snel mogelijk het gebouw verlaat…” Terwijl de verveelde stem ons toesprak, mochten we niet gelijk naar de muur rennen (want de rook zou elk moment de kamer binnen stromen en ons blind maken) en snel de uitgang zoeken. Blijkbaar zou meneer Verveeld namelijk belangrijke informatie kunnen geven over ontsnappingsroutes. Dus moesten we wachten totdat meneer Verveeld zijn Japanse verhaal had gedaan (wat best zenuwslopend was).

Als je dus ooit een brandend gebouw uit wil rennen, hier zijn een paar tips. Wacht eerst tot meneer Verveeld je toe heeft gesproken, druk een doekje of shirt voor je mond en neus, loop naar de muur en volg met je hand op de muur de uitgangsbordjes (die hopelijk voor jou licht geven!), blijf laag en sluit alle deuren die je open maakt. Oh, en raak niemand kwijt, want daar zijn de brandweerlui ook niet erg blij mee. Maar ren ook niet weer terug het gebouw in als je iets vergeten bent, want daar zijn de brandweerlui nóg minder blij mee.

13-09-16

Vandaag mocht ik gelijk de dingen die we hadden geleerd toepassen, als ik niet als een idioot vol verwondering had blijven zitten in mijn stoeltje. In de avond gebeurde namelijk waar ze ons voor wilde waarschuwen: een aardbeving die zonder aankondiging mijn appartementje heen en weer liet schudden. Toen ik de eerste rillingen voelde, keek ik verrast om me heen. Ik dacht dat iemand in de kamer ernaast iets groots had laten vallen. Natuurlijk had ik toen gelijk onder de tafel moeten springen en de poot vast moeten pakken, hopend dat er niets op mijn hoofd zou vallen. Daarvoor in de plaats kwam ik tot de realisatie dat mijn buren niet iets mega groots had laten vallen, maar dat dit een aardbeving was. Mijn allereerste! Ik was zo onder de indruk, dat ik heel blij bleef zitten staren, half hopend dat een boek of twee van de plank zou donderden.

Helaas, het was maar een mini aardbeving (4.5 op de schaal). Alles schudde, maar niks viel. Nu weet ik ook gelijk dat ik misschien niet een brandblusser in mijn handen moet hebben als ik een vuur moet doven. Grote kans dat ik domverbaasd naar het vuur zou staren, verrast dat ik werkelijk in een brandend gebouw sta, en helemaal vergeten de brand te blussen, laat staan rennen voor mijn leven voordat het vuur zicht te ver heeft verspreid.

Dat was gelukkig niet het enige dat ik vandaag had gedaan. In de ochtend kreeg ik mijn Japanse test uitslagen en kreeg ik te horen dat ik op het niveau die ik graag wilde, les mocht volgen. Daarna kreeg ik nog vier uren uitleg over alle vakken (tot in detail natuurlijk) die we konden volgen en hoe we moesten registreren voor de vakken (natuurlijk moet je je in Japan eerst pre-registreren voor een aantal vakken op papier. Vervolgens moet je je natuurlijk nóg een keer registreren, maar dan op papier én op de computer. Want dat is logisch. Twee keer registreren is heel logisch. Op papier en online registreren is ook heel logisch, want drie keer hetzelfde doen is heel praktisch). Na dit geweldige verhaaltje over de vakken en registreren, kon ik met een paar vrienden eindelijk naar Sunshine City, naar de Ghibli winkel! Ghibli is te vergelijken met wat Disney voor ons is. Het zijn hele leuke animatie films waar veel tijd en werk in gaat (als je het ooit eens wil uitproberen, raad ik je aan “Totoro” en “Howl’s moving Castle” te kijken, maar eigenlijk zijn ze allemaal leuk…). Ik heb vandaag ook gelijk een kaartje gekocht voor de Ghibli museum (die tot nu toe elke dag volgeboekt was). 27 Oktober mag ik dan eindelijk naar de museum!