Een nieuwe uitdaging: vrienden maken

Week 39

Deze week was beladen met twee dingen: universiteit en sociale activiteiten. Ik begin langzaam te wennen aan het Japanse onderwijssysteem en het feit dat de vakantie nu echt voorbij is. 

Intussen begin ik in te zien dat vrienden creëren niet iets is dat je in een dag doet en erg onaangenaam kan zijn voor een portemonnee. In mijn leven heb ik al vaak nieuwe vrienden moeten maken. Het verhuizen naar verschillende scholen was hier onder andere een reden voor. Maar een mens ontmoet in zijn leven vaak nieuwe mensen. Als het niet op school is of op zijn werk, dan is het wel bij een club. Toen ik naar de universiteit ging, ontmoette ik ook nieuwe mensen en werd het aantal facebookvrienden die ik had, vermenigvuldigd. In die tijd had ik echter ook een stevig anker.... Mijn beste vriendin was mee gekomen om op dezelfde universiteit dezelfde studie te volgen. Als ik dus even helemaal mezelf wilde zijn, kon ik dus altijd naar haar toe rennen. Want nieuwe vrienden maken is niet makkelijk. Langzaam, door de kwantiteit en kwaliteit van de relatie, leer je steeds meer over elkaar. Wat voor persoon de ander is, zijn interesses, zijn gewoontes, zijn meningen en visies. Je leert met wie je over dit kan praten en bij wie je absoluut niet over dat kunt praten. Met die kun je beter naar de film gaan, met die kun je het beste samen uiteten. Die heeft zo'n schema en zie je dus altijd dan. Die heeft zo'n schema en zie je altijd op dat moment. Het zijn praktische en emotionele dingen die meewegen in het creëren van vrienden. Sommigen zie je maar één keer. Je weet nog de naam, maar de interesses niet meer, laat staan waar je ze ook alweer voor het eerst hebt ontmoet. Met anderen doe je juist steeds meer dingen samen. Je gaat naar de film, heb samen lessen, reis samen. Wanneer beschouw je iemand echter echt als een vriend? Op het moment dat je elkaars naam nog weet? Zodra je drie keer iets hebt gedaan buiten schoolwerk om? Zodra je elkaars meest grootste geheim weet? 

Ik heb heel veel lieve mensen ontmoet. Mensen die me helpen de juiste pan uit te kiezen om mee te koken. Mensen die mij meer van Tokyo laat zien. Mensen die altijd zeker maken dat ik er ook ben op uitjes. Mensen die me mee vragen om uit te gaan... Ik merk dat ik echter nog in de beginfase ben van het creëren van een echte relatie. Een relatie waarbij je op de ander kan rekenen, hoe moeilijk het ook is. Een relatie waarbij je vrij uit kunt huilen, zonder schaamte. Een relatie waarbij je elkaar tot op het bot vertrouwt. 

In de periode dat ik voor het eerst naar de universiteit ging, zat ik in precies zo'n zelfde fase. Alleen had ik toen wel al mensen om me heen die ik kende en die mij kende. Nu sta ik er alleen voor. Dat klinkt dramatischer dan wat het is. Het is namelijk een interessant pad om te bewandelen, want je leert over andere visies, meningen; hele persoonlijkheden. En hoewel mijn portemonnee er niet zo heel tevreden over is, is dit wel een van de redenen waarom ik nu in het buitenland zit. Het is vermoeiend en onzeker, maar ook spannend en leuk.
Ik ben deze week dan ook naar de bioscoop geweest met een groepje internationale en Japanse studenten (we waren allemaal erg blij dat de Japanse jongen van te voren de tickets had gereserveerd toen we de ontzettend lange wachtrij zagen voor de receptie). Daarna zijn we nog even in de echte Japanse cultuur gedoken van de jongvolwassenen nu: purikura-en. In game centers vind je ze overal: deze photobooths. Er zijn verschillende soorten, maar het principe is hetzelfde. Je gooit geld in en de tijd begint te lopen (ja, het gaat op tijd). Je kiest een aantal foto groottes die je wel leuk lijkt en gaat de booth in. Een vriendelijke vrouwenstem vertelt je waar je moet staan, telt af en klik klik klik de foto's worden gemaakt. Vervolgens ga je naar een computer menu waar al je gemaakte foto's op verschijnen. Nu begint pas echt het plezier. Weer op tijd mag je alle foto's versieren. Je plakt stickers, maakt de lippen roze, rood of oranje, geeft de wangen een hartje. Kleurt de onderkant van de foto paars of voegt de datum erbij. Nog even een hoedje en een kroontje hier en een strikje en bril daar. En floep: daar komen je foto's dan. Onze ogen zijn door de photobooth al in een onmenselijke portie vergroot, zoals de Japanners dat mooi vinden en er is al een schijn over de foto gegaan waardoor je huid er net iets mooier uit ziet dan wat mogelijk is
Een buitengewone ervaring en erg leuk om te doen.

Donderdag at ik samen met een Japanse studente en leerde ik dat de meeste Japanse studenten die geïnteresseerd zijn in internationale studenten zelf ook een droom hebben om naar het buitenland te gaan. Ik kwam er ook achter dat de meeste studenten nog thuis lijken te wonen, ook al betekent dat dat ze vier uur op een dag moeten reizen (vanwege de hoge woonlasten). 
Vrijdag dronk ik samen met vriendinnen iets bij een café en keken we in de kamer van een studentenhuisgenootje een horror film (alleen met vrouwen natuurlijk, want mannen mogen niet op de kamer van een vrouw). 

Zaterdag had ik een toer door Tokyo. Dankzij een les over de geschiedenis van de stad, kreeg ik vijf toeren aangeboden. Een leuke manier om vrienden te maken en tegelijkertijd wat van de stad te zien. Zo zijn we door de vreemdste straten gelopen: de doodstraat, waar je alle winkels kan vinden die iets met begrafenis te maken hebben. Een voedselstraat, waar je, als je een restaurant wil beginnen, alles kan kopen wat je maar nodig hebt (inclusief plastic gerechten, want de Japanners houden ervan om voor hun restaurant een voorbeeld te geven van hun gerechten. Omdat echte gerechten zo snel bederven doen ze het met plastic). Vervolgens zijn we naar de bekende tempel van Tokyo gelopen: Senso-ji, waar ik nieuwe Japanse snoepjes heb mogen proeven en alle rituelen ben ondergaan. Ik heb bijvoorbeeld mijn handen op de rituele manier gezuiverd en heb mijn ziel "schoon gemaakt" door wier rook. Daarna zijn we met een "watertaxi" over de rivier gereden en zo bij onze laatste stop gearriveerd: Zojo-ji, waar beeldjes en beeldjes staan in gedachtenis voor de kinderen die dood worden geboren. De beeldjes zijn versierd met zelf gebreide mutsjes en slabbetjes. Met onbekende mensen en bekende mensen, met internationale en Japanse mensen reed ik uiteindelijk terug naar huis, wetend dat mijn facebookvrienden aantal weer exponentieel gegroeid was.