Shinkansen

Door onze geweldige blunder gisteren, waren we de volgende ochtend helaas nog niet in Kyoto. Aangezien we al de hostels in Kyoto hadden geboekt en onze plan al klaar stond, besloten we toch maar de trein naar Kyoto te nemen in plaats van wachten tot een plaatsje op de bus vrij komt. Dus om 13u begon onze rit naar Kyoto, nadat we een grote lunch hadden ontvangen van de aardige familie waar we verbleven (de maaltijd bestond uit: onigiri, eieren, paprika en tomaat; een soort Japanse English Breakfast). Op dit punt wil ik graag vermelden dat ik van rijst houd. Echt waar.  Mijn maag, daarentegen, kan echter maar een zekere hoeveelheid rijst hebben… Met andere woorden: mijn maag was inmiddels klaar met rijst. Hij was er echt helemaaaaaaaal klaar mee. Daarnaast zit Japans eten heel anders in elkaar dan Nederlands voedsel. Zoveel rijst en ei ben ik bijvoorbeeld niet gewend. Het is erg vullend. En dan hebben we nog onze geweldige vriend: meneer Jetlag, die graag nog even tegenwerk, waardoor ik nog niet op de normale tijden honger heb.

Maar goed. We kregen dus een grote, lekkere lunch en gingen toen op pad, met de trein. Daarbij verzekerden we onszelf dat we de goedkoopste route pakten, wat inhield dat we in vier treinen elke keer maar 1 stop mee reden (een leuke bezigheid, vooral als het 32 graden is en je een zware koffer bij je hebt, oh, en vergeet die leuke laptoptas niet!). Daarna was de Shinkansen aan de beurt. Er werd mij verteld dat ik dit eigenlijk echt een keer moest mee maken, maar vanwege de hoge kosten zijn we van dat idee afgestapt. Echter, dankzij onze grote blunder gisteren,  konden we nu alsnog de Shinkansen uit proberen. Jippy!

We bestelden een non-reserved seat ticket, want de aardige vrouw die ons hielp verzekerde ons dat het niet zo druk zou zijn en zorgden dat we bijna vooraan in de rij kwamen te staan. Helaas. De trein was al vol, voordat we instapten en het eerste uur moesten we staan. We konden wel even genieten van het uitzicht, totdat slapende mensen besloten dat de zon te fel was overdag en de gordijnen dicht trokken. Het tweede uur werden we gelukkig bevrijd van het staan toen twee mensen opstaan om in Nagoya eruit te gaan.

Eenmaal in Kyoto aan gekomen, liepen we een half uur naar onze hostel. Met behoorlijk wat bagage en (nog steeds) 32 graden buiten, kun je je wel voorstellen hoe doorweekt we waren. De herberg bleek een gebouw van één verdieping te zijn met beneden een café. Het grappige van het hele systeem was dat de vrouwen en mannen in aparte kamers moesten slapen, maar de drie aanwezige douches waren wel voor gezamenlijk gebruik.

We maakten onze bed op (want we sliepen op een tatami vloer, waardoor het bed dat anders netjes opgevouwen was, bestond uit een matras, futon, laken over futon, laken om in te slapen, deken en een kussen met kussensloop). Best een hele klus om dat ding in elkaar te timmeren.

Vervolgens trokken we weer op pad om dit keer de buurt ‘Gion’ te zien. Een buurt waar Geisha’s nog rond lopen, houten gebouwen de moderne gebouwen hebben vervangen en traditionele Japanse lichtjes de straten verlichten. We vervolgden onze weg over een brug naar Pontcho, een straatje met allerlei lekkere etenswaren (duur!!!).

Terug in de herberg was het tijd voor een douche en konden we nog even gezellig kletsen met de andere mensen in de herberg, voordat het licht uit ging.

Ik denk dat ik nu trouwens beter begrijp waarom Japanners zoveel van bad/douchen houden. Het is echt zó verfrissend na zo’n ontzettend hete dag.

Nieuwe ontdekkingen in Japan:

·         1. De stoelen in de Shinkansen zijn lager dan in Nederland (ik kon er met platte voeten zitten!);

·         2. Shinkansen is altijd vol, dus wil je een plekje, reserveer dan een stoel;

·         3. Japans eten bestaat altijd 50% uit rijst en heeft meestal een ei erbij (in welke vorm dan ook).