Takoyaki, Japanse bios en de Umeda Sky building

Na de drukte van USJ besloten we vandaag wat rustiger aan te doen. We wilden wel graag nog naar het Osaka kasteel gaan, dus liepen we naar Dotonbori, kochten daar onze middagmaal: Takoyaki en gingen met de metro naar het Osaka kasteel.

Het gebouw was kleiner in vergelijking met andere kastelen die ik had gezien, maar de Japanners hechten er genoeg waarde aan om de toren drie keer opnieuw te bouwen (tot twee keer aan toe afgebrand).

We maakten een rondje om het gebouw totdat de middagzon ons weg jaagde. Tijd om schuil te houden in met airco voorziende gebouwen. Dus gingen we naar Osaka station city, wat een mega groot gebouw bleek te zijn. Eigenlijk zijn het twee gebouwen die aan elkaar gekoppeld waren. Elk gebouw bestond uit minstens 11 verdiepingen. We besloten een film te kijken in Osaka city cinema die gelokaliseerd was op de elfde verdieping van het Noord gebouw. Dit bleek nogal een zoektocht te zijn, want de lift kende alleen een verdieping 10 en had nog nooit van 11 gehoord. Een zorgvuldige zoektocht door verdieping 10 bracht ons bij een roltrap die zowaar naar de vermiste verdieping 11 ging. Daar keken we een One Piece film (Gold), natuurlijk in het Japans (die overigens ongeveer € 15 koste. Vijftien! En wij maar klagen als het € 9 kost in Nederland!). Het geluid stond keihard en liet onze trommelvliezen ontploffen en ik weet opeens waarom Japanners vesten dragen en lange broeken: sterke airco. De film was echter leuk, vooral omdat het mijn eerste film in een Japans bioscoop was (zonder Engels subtitels natuurlijk).

Na twee uren film kijken waren we intens afgekoeld en voor het eerst blij met de warmte buiten. Onze reis vervolgde zich naar de Umeda Sky building, een 39 verdieping hoog gebouw met de mogelijkheid om naar het dak te gaan. Richting zonsondergang klommen we omhoog via een lift met glazen wanden. We bleven op het dak totdat alle lichtjes in de stad brandden. Zo, starend naar de kleine autootjes, treinen en gebouwen, leek ons leefsysteem in mijn ogen, die we hadden opgebouwd om in steden vredelievend samen te leven, bijna grappig. Het was net speelgoed, die auto's. Op het dak leek alles wat beneden zo normaal was, ineens gek; nutteloos. Waarom wilden we zo graag samen zijn dat we alles vol bouwden? De lucht leek opeens veel aantrekkelijker: vrij en zelfstandig. Individueel en uniek.

En toen moesten we weer naar beneden. Eerst met een roltrap, toen met een lift. Terug naar de herberg voor een laatste nacht bij hippie Peace House Sachi. Morgen is onze laatste dag in Osaka. ’s Avonds volgt poging twee om de nachtbus te halen. Dit keer naar Hiroshima.