Zoektocht naar Koreaanse woorden, nachtbussen en een toilet

Vandaag klopte voor 10 uur een Koreaanse duo op de voordeur van onze herberg. Ik was geen medewerker van de herberg en het was nog geen 10 uur, wanneer de medewerkers zouden komen. Om te voorkomen dat ik straks vreemde gasten binnen liet die de boel kort en klein zouden slaan, probeerde ik ze te negeren. Gezien hun aanhoudende urgentie om binnen te komen, besloot ik het gesprek toch maar aan te gaan op veilig afstand, namelijk: vanuit een raam. Ze bleken gasten van de herberg te zijn die wilden inchecken. Dat vatte ik op uit het feit dat het eerste dat hij tegen me zei, was: 'inchecken, inchecken.' Ze spraken geen Engels. Ook geen Japans en ik kon geen Koreaans...  Nou, dat zou een lang en leuk gesprek worden!

Met behulp van handgebaren en een telefoon (waarop de handige Koreaan zijn Koreaanse woorden probeerde te vertalen naar het Engels. Dit had grappige zinsconstructie als gevolg) wist ik ze duidelijk te maken dat om 10 uur een medewerker zou arriveren. Ze namen plaats buiten op een bankje en wachtten. Ik besloot het op een ander manier aan te pakken en riep ze weer naar het raam. Incheck tijd was namelijk om 18 uur. Dit probeerde ik ze met handgebaren duidelijk te maken. Ze leken dit te snappen, waarop de telefoon aan mij vroeg of hij zes komkommers kon achterlaten in het gebouw. Ik nam aan dat de Koreaan doelde op zijn bagage en niet op werkelijke komkommers. Omdat ik niet wist of dat kon, haalde ik mijn schouders op en verlieten de gasten het gebouw. Ik dacht dat ik het moeilijk had met mijn gebrekkige Japans en de weinig Engels sprekende Japanners. Maar geen Japans kunnen én geen Engels? Die twee arme zielen…

Terug naar Kyoto! Kyoto? vraag je je misschien af, maar het is toch echt zo. Om 11 uur was onze uitcheck bij Peace House Sachi en daarna stapten we op de trein naar Kyoto station. Daar zoude we namelijk onze nachtbus krijgen naar Hiroshima en omdat we niet te ver durfden weg te gaan van het opstap punt, besloten we een kort dagje Kyoto te doen. Het plan zag er als volgt uit: een lang en welverdiend bezoekje aan het Manga museum dat we de vorige keer helaas moesten missen. Maar eerst lunch, want niemand kan op een lege maag manga lezen, hoe interessant de verhaallijn ook is. Vandaag at ik een gegrilde kip vleugentje met salade en (omdat we in Japan zijn en dan kan het niet zonder) een bord met gewoon, eenvoudig witte rijst. Dat bord rijst kreeg je er overigens bij of je het nou wilde of niet. Het stond niet bij het menu, maar het hoorde er toch bij. Zo dol zijn Japanners dus op rijst.

Het manga museum bleek meer een grote bibliotheek voor manga te zijn dan echt een museum. Niet heel veel over de historie van manga zijn we te weten gekomen, maar wel dat in het klein het moeilijke geschrift van Japans (Kanji) (ze hebben er namelijk drie: Hiragana, Katakana en Kanji) vertaald wordt in een van de makkelijke geschriften (Hiragana). Handig! Kan ik het tenminste ook een beetje lezen.

Na het manga museum liepen we naar Uchu, een winkeltje waar je Wagashi kon kopen. Wagashi is net als Yatsuhashi een traditioneel Kyoto snoepje. De hele winkel was extreem netjes en gestructureerd. De verschillende kleine snoepjes konden vanuit een vitrine bezichtigd worden en de caissière die mij het overige geld terug gaf, legde het zo gerangschikt neer dat de munten een patroon vormden. De snoepjes waren helaas een cadeautje en konden dus niet genuttigd worden. Ik kan je dus ook niet vertellen of ze lekker waren of niet.

Daarna liepen we terug naar Kyoto station om daar de vele, vele, vele (zei ik al veel?) winkeltjes te bewonderen. Toen de dorst toe sloeg, besloten we een goedkoop drankje uit een automaat te halen (veel goedkoper dan al het dure etenswaren dat Kyoto station ons aanbood) en namen plaats op een trap om even uit te rusten. Vandaag was de eerste dag dat het niet 35 graden was. Het was maar een miezerige 30 graden! In Nederland wilde ik nauwelijks naar buiten gaan als het 30 graden was vanwege de hitte. Hier ben je blij als het niet richting de 40 graden gaat. Vreemd hoe snel een lichaam aan temperatuur kan wennen en bij 30 graden kan denken: ah, lekker koel!
Na het op peuzelen van een bento en een lange broek te hebben aangetrokken voor de airco in de bus, stonden we klaar op de plek van bestemming. Dit keer zouden we de bus halen en naar Hiroshima gaan...

Jaaaaa!!! We hebben de bus gehaald! De roze bus! Roze! De bus zelf, de stoelen: roze! Met stopcontact en een... uhm… hoe zal ik dit zeggen? Een 'buggy uitschuifbaar dak ding’, zodat niemand je hoeft te zien snurken. Alleen een wc ontbrak nog. Om stipt 10 over 10 vertrok de bus, precies zoals aangegeven op het blad. De helft van de bus was echter nog leeg, wat betekende dat we op andere plaatsen nog mensen zouden oppikken voordat de reis naar Hiroshima echt kon beginnen. Maar we zaten in de bus en we waren onderweg. Morgenochtend vroeg, om stipt 6u zouden we aan onze een na laatste hoofdstuk beginnen: Hiroshima.

Nachtbus ervaring: eenmaal plaats genomen in onze roze stoelen, merkten we pas hoe moe onze lichamen waren van het rond sjouwen met bagage. Vrijwel meteen deden we onze buggydakdingen omlaag en onze ogen dicht. De bus begon te rijden na het uitleggen van zijn exclusieve regels en de dromen maakten een voor een hun intrede. Niet voor lang, echter. Een uur later werden we ruw gewekt toen de felle tl-lampen aan gingen. Half gedesoriënteerd kwamen we erachter dat het tijd was voor een plas pauze. Met een hoofd vol watten stapte ik uit de bus. De chauffeur zei iets over 25 minuten, wees naar een hoog gebouw en zei: "Toire in elevator". Mijn hoofd wist dit niet helemaal te verwerken, maar mijn voeten waren al onderweg naar het gebouw (wel eerst de verkeerde kant op). Binnen zaten veel mensen te wachten op hun bus. Ik zag een powder room, maar geen toilet, dus liep door.

Ik herinnerde me de woorden van de buschauffeur en ging maar op zoek naar een lift. Het toilet bleek (gelukkig) niet echt gelokaliseerd in een lift. Ik hoefde ook niet de lift te gebruiken om bij het toilet te komen. Het toilet zat echter in de lifthal, die mega groot was. De badkamer was overigens niet groot. Twee toiletten voor alle vrouwen? Dat resulteerde in een lange rij van ongeduldige dames die om de zoveel minuten op hun horloge keken.

Ik maakte mij intussen zorgen of ik mijn bus weer terug zou vinden, want de eerste vijf minuten van mijn wandeling had mijn hoofd niet geregistreerd en er waren nogal een aantal bussen. De chauffeur had mij er ook vriendelijk van verzekerd dat ze echt niet op me zou wachten als ik te laat kwam. Dat zou nog wat zijn: geen bagage, geen Cas en geen Hiroshima.

Na wat een eeuwigheid leek te zijn, kon ik naar de wc en vond ik de bus zonder problemen terug. Ik geloof dat het licht nog een paar keer aan ging in de bus en dat nieuwe reizigers naar binnen stroomden, maar met mijn buggydakding omhoog en muziek in mijn oren wist ik hen allemaal buiten te sluiten. Om half zes ’s ochtends werd ik uiteindelijk gewekt door de buschauffeur die met opgeleide manieren door mijn afleidingsmanoeuvres wist te breken. We hadden Hiroshima bereikt.

Om stipt zes uur stonden we op de stoep onder een lucht die nog maar een paar minuten door zonnestralen werd verlicht. En nu? Het was zes uur. Niks was open en we hadden al onze bagage. Op de site van onze toekomstige herberg stond dat we onze bagage voor check in bij hen konden dumpen, maar hun kantoor opende pas om 8uur. Dus zochten we onze trouwe vriend de McDonald's op, bestelden koffie en gingen zitten. Toen we de nacht ervoor onze bento weg wilden gooien, voordat we de bus in zouden stappen, kwamen we erachter dat in heel Kyoto station alleen McDonald’s was voorzien van een vuilnisbak. Alleen McDonald’s! Het wordt steeds gekker…