Tempels, tempels en nogmaals tempels

Ontdekkingen tot nu toe :

• De weg is altijd schoon, maar er zijn verbazingwekkend weinig prullenbakken. Ra ra waar gaat al daar afval dan heen? Mijn theorie: Japanse kabouters komen ‘s nachts te voorschijn om al het afval van de straat op te pikken. Een aannemelijk theorie, vind je niet? Helaas ontbreekt tot nu toe nog harde bewijzen om het te bewijzen.
• Japanse omaatjes lijken allemaal op elkaar. Marlein, jij zou van ze houden. Klein, gerimpeld en moeilijk lopend, maar nog met heel veel pit :) Opaatjes zijn eigenlijk net zo: klein, gerimpeld, maar nog heel actief.
• De buschauffeur zegt altijd bedankt als je de bus uitstapt. Omdat hij dat bij elke persoon moet doen de hele dag, merk je aan zijn stem dat hij het woord al beu is. Het gaat op automatische piloot met een lange ‘a’ op het eind: arigato gozaimashitaaaaaaaaa.
• Japanse meiden houden van Kimono's en maken hun haar op de een of andere manier heel mooi (met vlechtjes, knotjes en bloemen en kralen). Geen idee hoe hun kimono en haar kan blijven zitten in deze hitte…
• In Nederland zucht je uit irritatie als het in de zomer weer eens regent of bewolkt is. In Japan zucht je uit opluchting als de zon een keertje plaats maakt voor wat frisse regen of wat schaduw.
• Wie heeft ooit gezegd dat een Japanse toerist altijd hotpants draagt ook al is het koud? Of deden de Chinezen dat, want de Japanners doen het niet, hoor! Omaatjes fietsen hier rond met handschoenen aan—ik herhaal: handschoenen (!!!). Oké, wel van die zomerhandschoentjes, maar nog steeds. Mensen lopen hier zelfs rond met lange broeken, vesten en paraplu’s (als het niet regent). Ook  al is het 36 graden! Ik denk dat dit twee redenen heeft:

1. Japanners willen wit blijven, dat vinden ze namelijk mooier (in tegenstelling tot onze cultuur, waarin een bruine huid wordt gewaardeerd).
2. Ze zijn gewend geraakt aan de hitte en voelen het niet eens meer. Ik bedoel: hoe kun je anders in een lange broek over straat lopen als het 36 graden is en niet kapot zweten?

Ons avontuur begon vandaag met een zoektocht naar de bushalte, aangezien Google maps vond dat die midden op de weg kon staan. In die zin is Google maps misschien niet de geweldigste kaart. Hij vond namelijk ook dat we een weg in konden gaan waar een muur stond.

Eenmaal de bushalte gevonden aan de hand van de instructies van een willekeurige man, kwamen we aan bij de Philosophers path, oftewel ‘Tetsugaku no michi’. De verwachting hierbij was een wandeling in de natuur, rustig, maar mogelijk ook toeristisch, met heel veel tempels onderweg. We waren daarom lichtelijk verbaasd toen we de bus uitstappen op een kruispunt. Goed, het was niet midden in de stad meer, maar het verkeer was nog vol op gang. Google maps leidde ons naar een kleiner straatje dat door een stoep, klein riviertje en een rij bomen van de grote weg was gescheiden. Aan onze andere kant stonden rijtjes huizen. We liepen en liepen, niet helemaal zeker of we juist zaten. En toen stond daar ons verlossende bordje: Tetsugaku no michi: ga rechtdoor. We liepen wat verder en voordat we het wisten, was de grote weg verdwenen. Rijen bomen doken aan onze rechterkant op. Links was het riviertje. Daarachter lagen de huizen. We hadden de stad niet verlaten, maar op de cicaden en vogels na, was er geen enkel geluid te horen. Onze wandeling vervolgde tussen kleine Japanse huisjes met de bladeren van honderden sakura bomen boven ons hoofden.

Toen begonnen de tempels. We maakten een start bij Hõnen-in, dat voornamelijk bestond uit veel bomen, mos en water. Er was ook zand, die een fanatieke Japanner in een zekere patroon had gelegd (gelukkig waaide er geen wind). Een oud mannetje ontfermde zich over het mos (wat veel was) en deed iets (wat lang duurde). De volgende tempel was ‘Eikando Zenrin-Ji’ tempel. Een houten gebouw dat verdeeld was over drie afdelingen. Het gebouw kon alleen op blote voeten of sokken betreden worden (de toiletten, daarentegen, waren voorzien van slippers). Dus liepen we naar binnen: Cas op blote voeten en ik op sokken. De tatami vloer was zacht onder mijn voetzolen; het hout was vertrouwd. Ik heb een nieuwe waardering gekregen voor het lopen op blote voeten/sokken in gebouwen. Het is verbazingwekkend lekker voor je voeten als het zo warm is.

Nadat we de tuin ook hadden bekeken (die voornamelijk bestond uit water, een brug en bomen. Sommige bladeren van de bomen hadden al een rode kleur!), vervolgden we onze weg naar Chion-in tempel (nog een tempel, whoop whoop!!). Aangezien we op onze geld pasten, leek het ons een goed plan om naar deze tempel toe te lopen. Zo ver kon het immers niet zijn, toch? We hadden echter één factor niet in onze berekening meegenomen: het feit dat het snel 36 graden zou worden. Onze vriend Google maps zorgde er een paar keer voor dat we wegen in liepen die niet bestonden. Een van die weggetjes bestond uit een lange, hoge trap die we beklommen om vervolgens tegen een muur aan te lopen. Dit resulteerde in heel, heel, heel veel gezweet en een onophoudelijk dorst. Leuk, die dorst, als je in zeker gebouwen (waaronder tempels) niet mag drinken... Ik at vandaag trouwens een Melon pan. Ik had hier namelijk al veel over gehoord en wilde het eens uit proberen. Het is een soort brood. Het is eigenlijk gewoon een mega zoet wit broodje. Het was lekker, maar super zoet.

Na Chion-in volgde, je raad het nooit!, nog een tempel, namelijk Kiyamizu dara. We moesten door een lange straat omhoog naar de tempel. Een straat vol leuke souvenirwinkeltjes en etenswaren (natuurlijk weer lekker duur. Like, come on, bijna € 3,50 voor een soft ijsje?!) Daar kwamen we in aanraking met een ik-weet-niet-hoe-het-heet. Twee kunnen op een wagentje zitten die wordt getrokken door een jongen/man. Ze rijden dan door allerlei kleine straatjes, die soms heel stijl omhoog of omlaag gaan. Soms rent de jongen/man zelfs met het karretje. Moet je na gaan: een persoon die in 36 graden met twee personen op een wagentje achter hem, een stukje gaat rennen. Soms zelfs berg op! Hier moet je of vreselijk gemotiveerd voor zijn of simpelweg gek.

De tempel bleek een groot gebouw te zijn aan de rand van een berg. Dat zorgde voor een mooi uitzicht over heel Kyoto (ik wist dat het Kyoto was, omdat ik de Kyoto tower zag). Heel anders was het niet van de andere tempels. Behalve dat deze misschien groter was dan de anderen. Hier waren ook veel meer bezoekers. Japanse meiden en soms ook jongens waren voornamelijk gekleed in de traditioneel Japanse kledij: kimono. Ze trokken aan bellen, klapten en bidden, kochten Lucky charms en andere kleinigheden, gooiden geld in water of gooiden water over hun handen heen en aten ijs.

Het was 16u toen we met de zon klaar waren. Ook het wandelen mocht een wandeling gaan nemen de andere kant op. Dus vluchtten we, na een ijsje te kopen in de supermarkt (een stuk goedkoper dan in zo’n stalletjes) naar onze herberg, waar we zoveel water konden drinken als we wilden en waar airco aanwezig was. Vanavond stond weer curry op het menu die na een heerlijke douche (geloof me, een douche of bad ga je zoveel meer waarderen als je in 36 graden hebt rondgelopen. Het wordt op eens een hemelse ervaring) werd genuttigd. Er werd nog even gebabbeld met de andere inwoners van de herberg, die allemaal een voor een de herberg verlieten, op weg naar een volgend avontuur of terug naar huis. Zo leerde ik ook twee meisjes kennen, waarvan een binnenkort naar Tokyo zal gaan. Hopelijk zien we elkaar weer. Een ander vertelde me over de aanwezigheid van een Manga Museum waar ze portretten van je maken in mangastijl. Een must have! Helaas maken ze die portretten niet op een doordeweekse dag… Een goed excuus dus om nog een keer naar Kyoto te gaan :P.

Morgen wacht Nara op ons, maar nu eerst: naar bed!